Mütemadiyen karşıma çıkan, isminin ilgimi celbettiği, sayfa adedince az, hissettirdikleriyle çok olan kitap: Suzan Defter.
İlkin, tekniği ve yazılış şekliyle zannımca çoğu okuru şaşırtan, nadide bir tecrübe vadeden eser. Kitap aynı tarihi iki kişinin günlüğünden okuduğumuz bir seyirde ilerliyor. Bu benim çok hoşuma gitti.
Oldukça sürükleyici bir akış var. Sayfalar ilerlesin ve ben hem Ekmel Bey'in hem de Suzan'ın (Aslında aynı zamanda Derya'nın) bugünü ve dününe tanık olayım diye can atıyordum okurken. Ayrıca her cümlede kelimelerin dizilişi ve ortaya çıkan anlamın dimağımda bıraktığı his silsilesi bana şunu düşündürttü: Her cümle ve cümlecik için etraflıca hesap yapılmış, önceki düşünce ve söylemlere destek, devam niteliği yüklenmiş. Ortaya çıkan denklemin eşitlik kısmında keskin bir yoğunluk mevcut.
Hayata dair etkili yorumlar ve çıkarsamalar çok yerindeydi.
Ekmel beyin seyirci rolünü üstlendiği, Derya'nın elleri boş kalan üçüncü kişi olduğu, Suzan'ın kucağında bir kucak korla kaldığı bu romanı tavsiye ederim.
Doğrudan şahit olmadığım kişilerin bile, Suzan, Derya'nın abisi, Ekmel Bey'in annesi..., hikayelerini özümsememi sağlayan bu eseri ileride meçhul bir tarihte tekrar okuyacağımı biliyorum.
