KARANFİL
Beyaz bir buluttan bir gün ansızın
Bir karanfil düştü parmaklarıma
Gözlerine kuşlar uçtu bir kızın
Elleri karıştı ırmaklarıma
Islak bir rüyadır bende karanfil
Ruhum, kokusunun dilencisidir
Bu yorgun bir alev damlası değil
Büyük yangınların habercisidir
O kızıl bir deniz, bense tenhâyım
Onda umut, bende yalnızlık büyür
Ne dünya sonsuzluk, ne ben dehâyım İçimde sadece şairler uyur