Uzun süredir kitaplığımda olan ilk bölümünü (Gençliğime Sevgilerimle) defalarca okuyup üstelik beğenip devamını getiremediğim kitap. Zamanı varmış demek ki dedim. Ara ara tekrar okuyacağım bölümleri var. Hepsi olmasa da birkaç bölümünü çok beğendim. Yeni şeyler öğrendim. Örneğin; Jane McGonigal'in hayatımıza 7,5 dakika eklemenin yolu adlı TED konuşması. O bölümde dediklerini aynen uyguladım. Eğlendim, güldüm ve önerileri hayatımda düzenli hale getirmeye karar verdim. (Öneriler aslında hepimizin bildiği ve zaman zaman uygulamayı unuttuğu şeylerdi. ) Teşekkürler Nil. Özellikle kitabın sonunda ettiğin dua için...
Hepimiz acıklı bir şarkıyı severiz. Herkes yenilgiyi tadar. Kimsenin tam istediği gibi bir hayatı olmaz. Hepimiz sahnenin ortasında kendi kahramanımız olarak role başlarız ve zamanla kenara itiliriz. Kahramanımız yenilir, hikaye değişir, tepetaklak olur ve biz bir kenarda artık neden bize rol verilmediğini merak ederiz. Hatta neden rol istemediğimizi. Herkes bunu yaşar ve bu bize bir şarkının tatlı kaşığıyla verildiğinde kalpten kalbe bir yol açılır. Daha az dışlanmış hissederiz. İşte herkes gibi bu olup biten lanet olası şeyin, bu zincirin parçasıyız deriz. Herkes yeniliyordur.