Benim için bu kadar şey yapamamasına kızıyor ve daha çok ağlıyordum sonra da kendimi tutacak kadar güçlü olmadığım için kendimi suçlu hissedip yeniden ağlamaya başlıyordum
Ve göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyor işte dudağımın çocukça bükülmesine de engel olamıyorum sanki göğsümde hıçkırıklarımı dışarı pompalayan birşey var
Bir bağ ama sonra koptu ben mi kopardım bilmiyorum bazen biriyle diyalog kurmanın kuralları bana çözülemeyecek kadar zor geliyor sessiz kalmak ya da yalnız olmak daha kolay
Onlarla oynamayı seviyorum yani insanları sevmiyor değilim ama dürüst olmak gerekirse kitapların dostluğunu tercih ederim kafamın içinde yarattıkları sessiz dünyayı seviyorum