Uzaklık ne büyük imkan
Herkesten çabuk inandılar ölümüne
Reader Follow Recommendations
Şimdiyi ıskaladık mı hayalimiz de hatıramız da bir yaşama suçu olarak boynumuza asılıp duracaktır.
İnsana verilen en büyük ceza, sınırlı bir hayatla sonsuzluğu kavrama yetisi olsa gerek.
Herkesi babama benzetirdim. Ya da hiç kimse babama benzemezdi. Evimizde yapraklanan bir çınar ağacıydı. Gölgesi yazın serinlik, kışın sıcaklık verirdi. Yanımda olduğu zamanlar iki kat yaşardım. Yüreğimde karıncaların yürüdüğü bir yeni zamandı. Kim birazcık ona benziyorsa gizlice seviyordum. Bütün erkeklere mavilik veren bir gökyüzüydü. Bir gün gelmeyiverdi. Ben inanmadım. Sonraki günler de gelmedi. Ben bir çınarın yaprağından defalarca düştüm.
Anılar gerçek midir?
Elbette gerçektir bizde sürdüğü için, elbette gerçek değildir yaşanan zamanın dışına düştüğü içn.
Babanız içeride şiir yazıyor diye çocuklarımı sessiz ağlattım ben.
Hatice Erbaş
Kimseye borcumuz kalmadı değil mi?
…
Seni unutacak ömrüm kalmadı
Bir soğuk zamanın akşamında
Dönüp yine sana başlıyorum…
