Aşk, edebiyatta her zaman vardır; dönemlere ve akımlara bağlı olarak bazen az, bazen çok ele alınsa da aşk, edebiyatın en temel konusu olmuştur. Vaziyet böyle olunca aşk, Adem’e şiir de yazdırır, roman da yazdırır olmuş. La Rochefoucauld’un “Edebiyat olmasaydı aşk olmazdı.” Sözü ekseriya zihnimi meşgul etmiştir ve ben, onun bu düşüncesinin tersine; Aşk olmasaydı edebiyat olmazdı düşüncesini daha makul bulmuşumdur. Şimdi burada aşk nedir? diye bir tartışma başlatsak zannediyorum ki, her yorum getiren birey kadar, farklı tanımlar doğacaktır. Kaldı ki, bir aşk romanı veya şiiri okuduğumuzda dahi farklı anlamlar çıkarmamızda bundan kaynaklı değil midir?
Aşk dedim, edebiyat dedim ama hasılı, ne demek istedim ya da nereye varmak istedim, haklı olarak anlam veremediniz. Lütfen bu boş lakırdılarımı maruz görünüz ya da görmeniz lazım gelir mi demeliyim bilmiyorum. Çünkü ben on gündür Çalıkuşu’nun o zorlu hayatına tanıklık ediyor, onunla
772 syf.
·
Not rated
Nazım Hikmet’in sevgilisi, ona edebiyatta önemli yer tutan şiirleri yazdıran kadın. Piraye. Büyük aşk, özlem, sevgi... Nazım Hikmet mutluluk, üzüntü, sevinç, umutsuzluk, ümit her türlü duygusunu olduğu gibi bu mektuplara aktarmış, mektuplarda yaşatmış. Okuyana olduğu gibi geçen bu duygular Piraye’nin mektupları bir bavulda saklamasıyla bize ulaşmış.. Ne değerli bişeydir Piraye vasıtasıyla yıllar sonra bu duyguları bizim yaşamamız hissetmemiz..
Cengiz Aytmatov benim için özel isimlerden biri. Şimdiye kadar Gün Olur Asra Bedel, Beyaz Gemi ve Cengiz Han’a Küsen Bulut kitaplarını okudum. Bütün kitaplarını okumak istediğim yazarın tarzını biraz Stefan Zweig’e benzetiyorum ben. İkisinin kitaplarında da aslında çok hareket yoktur. Şoke eden sürprizlere, bol aksiyona, nefes kesen anlara pek rastlanmaz ama en basit bir şeyi bile o kadar güzel, detaylı ve etkileyici anlatırlar ki kitap sizi içine çeker, büyüler. Hani bazı insanlar kitapta çok olay olmasını ister, durağanlığı sıkıcı bulur ya o isimlerin bile iki yazarın kitaplarını zevkle okuyacaklarını düşünüyorum. Defalarca söylediğim gibi, bence edebiyatta ne anlattığın değil nasıl anlattığındır önemli olan. Cengiz Aytmatov da bunu kanıtlıyor.
Eğer kitabın arka kapağında yazan "İşte şimdi burada, Villon'un, Hugo'nun, Baudelaire'nin Paris'inde, kralların ve devrimlerin Paris'inde, ressamların yüzyıllık Paris'i olmakla övünen her taşı ya bir tarihi, ya bir efsaneyi hatırlatan şu Paris'te Werther, Bérénice, Antoine ve Kleopatra, Manon Lescaut, Education Sentimentale, Dominique, hepsi birdenbire gözümden düşüverdi. Çünkü ben Cemile'yi okudum. Roméo Juliette, Paolo ve Francesca, Hernani ve Dona Sol, artık bunların hiçbiri gözümde değil, çünkü ben ikinci dünya savaşının üçüncü yılı yazında, 1943 yılının o Ağustos gecesinde Kurkureu vadisinde bir yerde Zahire arabaları ile giden Danyar ve Cemile'ye, bunların hikâyesini anlatan küçük Seyit'e rastladım." İfadesine takılmazsanız, “Dünyanın en güzel aşk hikâyesi” yorumu beklentinizi yükseltmezse çok güzel bir kitap okuyacağınızı garanti ediyorum.
Bazı romanlar vardır.Herkes okur,çok satar.Bu popülerlik az durulsun ben de başlayacağım diyerek bugünlere kadar okuma sürecini uzatıp durdum.
Kitaba sabah başlayıp o merakla gün boyu elimde gezdirdiğim, gün bitiminde ise okuyup bitirmiş olmanın keyfine nail olma… Güzel hissiyat doğrusu …
Eserin arka kapak eleştiri,görüş bölümde bir
Ben seni sadece buradan kopartabiliyorum, sen beni bütün hayattan. Kitabımız daha ilk başından böyle başlayınca insan beklentiye girmesin de ne yapsın durumuyla karşı karşıya kalıyor.
Ali tam bir yabancı karşıtı, elinde ne varsa yerli olsun aman yabancı olmasın tarzı bir arkadaşımız. Sevgilisi galiba ilk başlarda Sinem denilen bir kadındı lakin
“Aşk imiş her ne var âlemde, İlm bir kıyl-ü kâl imiş ancak.”
İnsanoğlunun muğlak bir varlık olduğunu hepimiz biliyoruz. Olmasa bile olması gerekirdi de bana göre. “Anlaşılmak kendini satmaktır.(F.P.)” Bizi anlaşılmaz kılan çok şey var. Ama öyle bir şey var ki her yerde her şekilde karşımıza çıkabiliyor. İnsanın en büyük kıvılcımı: Aşk. Hayatımızı
