...
asıl içimi titreten, yine öyle bir boğaz akşamı, Çolpan'ın dönüşünü beklerken; söyledikleri olacaktır: "-... 90'lı yıllar bitiyor, acaba 2000 yıla kadar yaşar mıyız?" İkimiz aynı yaştaydık, benim cevap vermeme meydan bırakmadan, acı bir tebessümle demişti ki: "-... sen belki, ama benim yetişmeyeceğim, neredeyse kat'i!" Sadece bu sözler bile, onun dramatik yapısını, hüzne ve kedere yakınlığını göstermeye yetmez mi? Ne yazık ki, tahmini doğru çıktı; onu yılarca sonra, nedense -birkaçı hâriç- rolleriyle değil, yaptığı resimlerle, yazdığı şiirlerle hatırlıyorum.
Ölümün karşısında, ne desek, boş: aslında susmaktayız.
Attilâ ilhan.
4 Nisan 2005.
Maçka / Ist.