Evet, amelden yoksun bir şekilde ilimleri öğrenmek ve bu şekilde ilmi bir amaç hâline getirmek, amel etmek için değil de yalnızca bilgi sahibi olmak için okumak kişinin helâk sebebidir. Zira ilim emredileni yapmak, yasaklanandan kaçınmak için bir araç olmalıdır, yoksa başlı başına bir amaç değil. İnsan ilmiyle amel etmediği, öğrendiklerini teorikten pratiğe, söylemden eyleme geçirmediği sürece öğrendiği ilim asla kendisine fayda vermez ve veremez.
Okur Takip Önerileri
“Ya âlim ol, ya talebe ol, ya (öğrenmek için) dinleyenlerden ol, yahut bunları sevenlerden ol, beşincisi olma helâk olursun.”
“İnsanlar helâk oldu-âlimler müstesna. Âlimler de helâk oldu- ilmiyle amel edenler müstesna. Amel edenler de helâk oldu-ihlâs sahipleri müstesna. İhlâs sahiplerine gelince, onlar da pek büyük bir tehlike ile karşı karşıyadırlar.”
Evet, kulluk bir insan farz edilirse ihlâs ve samimiyet o insanın kalbi olur. İbadetlerinde ihlâssız olan kimse eli, ayağı, gözü, kulağı olup da kalbi olmayan kimseye benzer. Kalp olmayınca ne el tutar ne ayak, ne göz görür ne de işitir kulak.
Vücutta kalbin yeri, görevi, fonksiyonu ve işlevi ne ise ihlâsın da dindeki yeri, görevi, fonksiyonu ve işlevi odur.
Evet, ihlâs mükemmel, muhteşem ve harika bir sırdır; lakin nefse pek ağırdır. Zira ihlâsta nefsin nasibi ve payı yoktur. İhlâs ile çok uzak mesafeler kısa sürede alınır. Hem uzun yıllar isteyen ameller ve işler, kısa zamanda ele geçer.
İhlâs, riyanın aksi ve zıttıdır, samimi olmak, dine içtenlikle bağlanmak, din esaslarını yalnızca Allah (c.c) rızası için uygulamak, başka hiçbir maksat gözetmemektir.
Ateş yakacak bir şey bulamayacak sende;
İşte İbrahim olmak bu!
Sevgi budur. Seven, sevilene ateşinde yanıp kül olurcasına koşacaktır. Sevginin son noktası bu. Sevgide ebedîleşme bu. Sevileni doğrulama ancak böyle gerçekleşir.
Her çağda, şartlar ne kadar ağır ve umutsuz olursa olsun;
inananlar için bir Nuh'un gemisi vardır...