Neden bunalımları çözümleyemiyoruz? Neden dost olmadan erkek-kadın karı-koca olmaya çabalıyoruz? Yirmi yaşlarının başındaki insanlar böyle mi olmalı? Sevişmek için, ilkin nikah imzası mı atılmalı? Ya da yalnız kalıp yıllar yılı erkek-kadın özlemiyle kendi kendilerine mi boşalmalılar? Erkekler, kadın resimlerine mi bakıp heyecanlanmalılar? Ilk kadını genelevde mi tanımalılar? Karı-kocalar birbirlerinin gövdelerine "mal" gözüyle mi bakmalı? Insanın doğal yapısı bu davranışların tümüne aykırı. Bizim insanlarımızın insan sevmesi, insan okşaması çocukluktan engelleniyor. Saptırılıyor. Çarpılıyor.
Nerede tükettin ömrünü? Bir harekettin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın pırıltısı, güzel ve firari bir cinnet - geçmişinde bunların hiç biri yok; hic bir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiç bir zaaf onurlandırmıyor. Iz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki ?
Bir kitabın üzerimizde yarattığı etki, ancak içindeki entrikayı taklit etme, kahraman öldürüyorsa öldürme, kıskanıyorsa kıskanma, acı çektiginde veya öldüğünde hasta veya ölüm döşeğinde olma isteğini duyuyorsak gerçektir.
Okur Takip Önerileri
Hepimiz gülünçlük derecesinde temkinli ve utangacızdır: Kinizm okulda öğrenilmez. Kibir de.
Gerçek'i hiç bir yasa savunmaz, ama Gerçek'in görünümlerine verilen en ufak bir zarardan dolayı bütün yasalar sizi cezalandırır.