Geride bırakılan hayat güzelse, onun da kimi şiirden farkı yoktur bence.
İlk kez yalnız bir çağdayız, bilmem biliyor musunuz?
İlk bir şiiri odalara kapanarak yazıyorum. Dışarıyı aramadığım, ilk oluyor. Çağımızın karanlığını odalara doldurmuştum sanki, odalardan onun için çıkmadım. Karanlıktan ilk korkmuyorum. İlk, karanlığın çağımızın bir yönü olduğunu anlıyorum.
"Geride bırakılan hayat güzelse, onun da kimi şiirden farkı yoktur bence."
26 Kasım
Yüzünün neresinde topluyorsun saçlarını?
Diye uyandım. Ama arkası gelmedi. İçme’ye doğru yürüdüm, öğleye doğru döndüm. Şiir yürümüyor.
Salih Ağa bana birgün dağını gösterirken onu bir kitap gibi okuduğuna tanık oldum.Dağın bütün çiçeklerini, otlarını, tepelerini, kuşlarını, böceklerini (çoğunun adını kendi koyduğu) adlarıyla okuyordu. Vadiler, dereler, tepeler, yarlar, uçurumlar onun sözlüğünü kurduğu için, dağının bir coğrafyasını çıkarmıştı. Yalnız coğrafyasını mı? Yerbilimi, tarihi, bitki örtüsü, madenciliği, gökbilimiyle dağını kuşatmış, zırhlandırmıştı. Böylece de otları, dağları, suları, kuşları, göğü okur olmuştu. Doğayla bu denli içli dışlı olmasının sonunda da, Salih Ağa doğadaki bir yaprağın, suyun, ağacın, böceğin, toprağın kılığına girmiş, doğa ulusunun bir vatandaşı olup çıkmıştı. Bir çiroz inceliğindeki Salih Ağa’yı ben dünyamızın yapıcılarından biri olarak düşünürüm.
Sayfa 135Kitabı okudu
Denize bakıyorum ve cezaevindeki Ece Ayhan’a bir kart yazıyorum. “Bir ozanın küllerini yakmaya geldim.” diyorum. Böyle demeyi seviyorum.