- Şimdi, dedim, insan denen yaratığı eğitimle aydınlanmış ve aydınlanmamış olarak düşün. Bunu şöyle bir benzetmeyle anlatayım: Yeraltında mağaramsı bir yer, içinde insanlar. Önde boydan boya ışığa açılan bir giriş... İnsanlar çocukluklarından beri ayaklarından, boyunlarından zincire vurulmuş, bu mağarada yaşıyorlar. Ne kımıldanabiliyor ne de
Anneye mektup
Saliha kadın sen besledin ya rahminde
Benim yüreğimi
Doğurdunya güzel gözlümü
Göğsünle doyurdunya
Toprağını öpeyim annem
sen bana onu bıraktınya
bir görsen nasıl güzelleşmiş, sertleşmiş içi
Öyle dayanıklı ki sana mı çekmiş?
Bir sevgisi var, bir sevgi, köpeği olmuşum yolunda, ölüme dek, sonsuza dek ..
Ama o evini bilmiyor,
Siz ömrünüzde hiç kıskançlık duymadınız değil mi,Miss Eyre?Duymadınız elbette;sormama bile gerek yok,aşık olmadınız ki!Bu iki duyguyu da bundan sonra tanıyacaksınız.Ruhunuz uyuyor daha.Onu uyandıracak sarsıntı olmamış.Sanıyorsunuz ki bütün yaşam şimdiye kadar gençlik yıllarınızın geçip gittiği gibi sakin sakin akıp geçecek.Gözleriniz,kulaklarınız tıkalı olarak kendinizi akıntıya bırakmışsınız;ne sulardan yükselen kayaları görüyorsunuz ne de bu kayaların dibinde kaynayan buruntuları duyabiliyorsunuz.Ama elbet siz de bir gün ırmağın kayalık bir geçidine geleceksiniz.Burada yaşantınızın tüm akışı altüst olacak,köpükler,uğultular içinde keşmekeşe boğulacak.Ya yaşantınızın sivri uçlarına çarpılarak paramparça olacaksınız ya da yüksek bir dalga sizi yukarıdan aşırarak durgun sulara ulaştıracak...Benim şimdiki durumum gibi...
Sayfa 202Kitabı okudu
