Üstadıma göre;
"Mühim bir sual: Diyorsunuz ki: Muhabbet ihtiyarî değil. Hem, ihtiyac-ı fıtrîye binaen, leziz taamları ve meyveleri severim. Peder ve valide ve evlâtlarımı severim. Refika-i hayatımı severim. Dost ve ahbaplarımı severim. Enbiya ve evliyayı severim. Hayatımı, gençliğimi severim. Baharı ve güzel şeyleri ve dünyayı severim. Nasıl bunları
Elhasıl:
Âhiret gibi, dünya saadeti dahi, ibadette ve Allah'a asker olmaktadır.
Öyle ise, biz daima
ﺍَﻟْﺤَﻤْﺪُ ﻟِﻠّٰﻪِ ﻋَﻠَﻰ ﺍﻟﻄَّﺎﻋَﺔِ ﻭَﺍﻟﺘَّﻮْﻓِﻴﻖِ
demeliyiz.
Ve hem de çok defa lisan kalbin dilini tamamen anlamıyor...Elhasıl fehim ifhamdan daha esheldir vesselam.
Gülüşünle güneş olsana,
Nefesinle meltem gibi essene,
Sesinle çağlayan gibi dinlendirsene,
Kokunla çiçekleri kıskandırsana,
Varlığınla varlığımı şenlendirsene,
Elhasıl gittiğin yerden çabuk dönsene...
1kul
Elhasıl
Her kim hayat-ı fâniyeyi (dünya hayati) esas maksad yapsa, zahiren (görüntüde) bir Cennet içinde olsa da manen cehennemdedir
ve her kim hayat-ı bâkiyeye (öteki dünya, sonsuz olan ahiret dünyası) ciddî müteveccih (yönelmiş) ise, saadet-i dâreyne (iki dünya (dünya ve ebedî ahiret) mutluluğu, ) mazhardır (kazanma).
Dünyası ne kadar fena ve sıkıntılı olsa da; Dünyasını, Cennet'in intizar (bekleme) salonu hükmünde gördüğü için hoş görür, tahammül eder, sabır içinde şükreder...
İman ve Küfür Müvazeneleri - 47
