Bazı ruhlar doğuştan yaralıydı. Nefes alırken ağlaması, durup dururken bir yerlere dalıp ruhunu derin boşluğuna teslim etmesi, sessiz, sakin ve yorgun bir kişiliğe sahip olması için herhangi bir olay yaşaması gerekmezdi... Çünkü bazı ruhların külleri külleri uçuşurdu kırık kalplerinden yeryüzüne sızan rüzgarlarda, kirpiklerine kadar acırlardı ama gıkını çıkaramazlardı.
Belki de benim sorunum buydu; Dikiş atılması gereken derin kesiklere, yara bandı yapıştırıp duruyordum.
Liva
Seni ilk gördüğümde önce yüz hatlarını sevdim, sonra gülüşüne yandım ve ardından bana her kafa tutuşunda cesaretine hayran kaldım. Ben seni her şeyinle sevdim. Oradan bakınca hastalıklı gibi durmuyor değil mi? Ama bize hastalık diyecekler Sevgilim, iki hasta zihin diyecekler. Belki normal değiliz ama sevgim hastalıklı değildi. Ben belki hastayım ama sevgim değildi.
Reader Follow Recommendations
Dünya her yerde aynı: Çabalıyor ve çalışıyoruz, karşılığında da ücretimizi alıyoruz ve seviniyoruz; ama bundan bana ne? Ben, yalnızca senin olduğun yerde huzur bulabilirim, yalnızca senin huzurunda acı çekmek ve sevinmek isterim. Ey göklerdeki Babam, gelsem beni kovar mısın?
Böyle mi olmalıydı: İnsanın mutluluğu, aynı zamanda kederinin kaynağı mı olmalıydı?