Tam dörtyüz yıl onlara dönük sözlerim şöyle
Hiçbir şey değişmedi aynı insan yüreği
Her zaman gölgeİer var her zaman kötü günler
Bütün ıssız yollarda gövdemizin gittiği..
Hep anılar anılar yeter bu iç sancısı
Bitti dinlen!
...
Kuşkusuz beni yalnız güçsüz kişiler anlar
Yarasını kalbine yeğ tutan o insanlar
...
Haykırıp duracağım neredesiniz diye
Ey sevgili gözlerim ey kuşlarım siz diye
Ne sağlam değerler görülür sarsılan
Ve yaşam kaçar gider bizden dörtnala
İçtim kirazların ben o saydam içkisini
Fısıltıyla edilmiş tüm yeminleri içtim
Neydi kiliselerin sarayların görkemi
Şu dünyadan haberim yoktu daha pek gençtim
Bildiğim neydi benim yenilgi üzerine
Ülken olduğu zaman sana yasak bir sevda
Yitik umudumuza can vermek için yine
Düzme yalvaç sesleri gerektiği bir anda
Yazgının molasını gönlüm boşuna bekler
Toprak ama doğduğun o toprak bu değil ki
Tıs yok yenilmiş suskun bir ülkedeyim sanki