Elveda ey şehr-i rahmet elveda!
Elveda ey şehr-i gufran elveda!
Elveda ey mâh-ı Kur'an elveda!
Elveda ey derde derman elveda!
Sayfa 156 - Timaș Yayınları, 1. Baskı, Eylül 2006Kitabı okudu
Ve Son
Onbir ayın sultanısın
Dertlilerin dermanısın
Hakkın bize ihsanısın
Elveda ey Şehr-i Ramazan elveda
Mahya
Mahyalarda genel manada; “Safa Geldin Ey Ramazan”, “Merhaba Ya
Şehr-i Ramazan”, “Bismillahirrahmanirrahim”, “Elveda Ya Şehr-i Rama-
zan”, “Ya Allah”, “Ya Muhammed”, gibi ifadeler yazılmakla beraber, zaman zaman içtimai içerikli mesajlarda mahyalar vesilesi ile halka iletil-
miştir. Örneğin I. Dünya Savaşı yıllarında “Hübb ül Vatan Min El-İman
(Vatan sevgisi imandan gelir)”, “Hilal-i Ahmer’i Unutma” gibi ifadeler
görülmüştür
Ramazan’ın son on gününde minarelere, “Elveda Ey Şehr-i Ramazan!” mahyası asıldığında ya da yanık sesli hafızların, “Elveda Ey Şehr-i Gufran” ilahileri duyulduğunda her yaştan insanı bir ağlama hali tutar; ihtiyar ağlar, kadın ağlar, çocuk ağlar, köy ağlar, şehir ağlardı. Hafızların mukabelelerinin, vaizlerin söz ve üsluplarının konuşulduğu iftar sofralarında, buruk bir sesle, “Bugün de gitti…” derdi aile büyüğü. Son iftarda gözler dolar; herkes, “Seneye ya nasip…” der; fakat kimse “Bu yıl da Ramazan bitti.” diyemezdi.
Ramazan’ın son on gününde minarelere, “Elveda Ey Şehr-i Ramazan!” mahyası asıldığında ya da yanık sesli hafızların, “Elveda Ey Şehr-i Gufran” ilahileri duyulduğunda her yaştan insanı bir ağlama hali tutar; ihtiyar ağlar, kadın ağlar, çocuk ağlar, köy ağlar, şehir ağlardı. Hafızların mukabelelerinin, vaizlerin söz ve üsluplarının konuşulduğu iftar sofralarında, buruk bir sesle, “Bugün de gitti…” derdi aile büyüğü. Son iftarda gözler dolar; herkes, “Seneye ya nasip…” der; fakat kimse “Bu yıl da Ramazan bitti.” diyemezdi. Zordu, “Ulu Hocamız Ramazan-ı Şerîf gitti…” diyebilmek. Son teravihte camiler, içinden cenaze çıkan evler gibi hüzne bürünürdü. Ramazan’a “elveda” demek kutlu bir insanı Ahiret’e uğurlamak kadar acı gelirdi yüreklere... Tahammülü de, telaffuzu da zordu... Vaiz, Ramazan’la camiye gelen berekete; çocuk, sokakta her gördüğünde şeker veren ihtiyar amcanın merhametine; sütçü, selamsız geçmeyen mahalle halkının nezaketine; kadın, çorbadaki tuzu mevzu etmeyen beyinin zerâfetine ağlardı. "Elveda" ile başlayan cümleler mahyacının elinde, okuyanların ise boğazında düğümlenirdi.
Ey Şehri Ramazan
Geldin de gidiyorsun öyle mi ?..
Seni tutmayanlar sana tutunamayanlar düşünsün sonunu . .
11 ay yoksun yine, veda vakti şimdi, gidiyorsun. Elveda yâ şehr-i ramazan.. Seneye tekrar kavuşmak nasib olsun inşallah..
- Necip Fazıl Kısakürek
