"Yalnız, içinde seni bulamadığım bu uçurumun dibinde beni bırakma!"
Sayfa 204
"Ben kendi katilimi seviyorum; ama seninkini, onu nasıl sevebilirim!"
Sayfa 197
"Niye bu kadar değiştim?"
Sayfa 155
"Bundan sonra her şeye katlanabilirim artık!"
Sayfa 123
Bir avuntun olduğu için mutluyum, çünkü bende neyin varsa hepsini yitirdin.
Ve yaşıyorsam eğer, ben onda yaşıyorum. Her sey yok olup kaybolsa, geriye sadece bir o kalsa, ben de var olmaya devam ederdim. Ama her şey yerinde kaldığı halde sadece o yok olsa, bu koca evren başıma yıkılır, varlığımı sürdüremezdim.
Ona olan aşkımı ifade etmesem de ona bakışım bir aptalın bile anlayacağı türdendi.
Küçük canlar benim hiç düşünemeyeceğim seyleri söyleyip birbirini avutuyordu zaten. Dünyadaki hiçbir rahip cenneti bu çocukların masum sözlerindeki kadar güzel tarif edemezdi. Onları dinleyip hiçkırıklara boğulurken cennette hep bir arada olmayı dilemekten kendimi alamadım.
Birisi umut ederken diğeri umudunu tamamen kaybetmişti. Kaderlerini kendileri seçtiler, seçtikleri kadere de katlanmak zorunda kaldılar elbet.
Bay Heathcliff, sizin hiç seveniniz olmamış. Bizi ne kadar mutsuz ederseniz edin, yine de sizden intikamımızı almış olacağız çünkü bu insafsızlığınızın aslında çok büyük bir ızdıraptan kaynaklandığını bileceğiz ! Acı çekiyorsunuz, değil mi ? İnsanların mutluluğunu kıskanan şeytan gibi yapayalnız haldesiniz. Kimse sizi sevmiyor. Arkanızdan da kimse ağlamayacaktır !