Kalemdeki fısıltılarımın, kağıtta dile gelmesi
Alışırken kimi zaman yana yakıla darmaduman olsa da. Bazen yüzündeki tebessümlerle sızlayan yüreğini kapatsada. İçinde ki cam kırıkları bazen bir boşluk, kimi zamansa düğümlenen hıçkırıkların olsa da. Evet alışıyor insan. Yalnızlıktan gerçek Varlığın ta kendisini bulduğunda ansızın anlıyor kesilen nefesine nefes, içindeki boşluğu dolduran hissiyat, dayandığı görünmez destek. İşte bir o kadar her zaman yanında olanı görüyor. Görüyor ve ona dayanıp sessizce, başbaşa bütün hıçkırıklarin çaresini verene yaslanıyor. Kübra Dereli