Allaha itaat ediniz.Resulullaha itaat ediniz ve sizden olan emir (ulul emre) itaat ediniz.
Bu ayette ulul emirden kastedilen Halbuki bu Resule veya aralarında yetki sahibi kimselere götürürlerdi,onların aralarından işin iş yüzünü arayanlar onun ne olduğunu bilirlerdi. Ayetinin işaretiyle hüküm çıkarmaya gücü yeter alimler ile ümmet tarafından kendilerine Allahin hükümlerini uygulama yetkisi verilen ve buna sıkıca sarılıp ondan asla ayrilmayan yöneticilerdir.
Sayfa 24Kitabı okudu
İtaat, iradesinden vazgeçen için, dünyanın bütün hatalarını yapabilme özgürlüğüydü! İtaat, kişinin, kendi başına işlemeye asla cesaret edemeyeceği suçları gerçekleştirebilmesinin müthiş bir yoluydu! İtaat, her gün farklı bir olarak uyanılan bir rüyaydı! Öyle bir rüyaydı ki insan kendini sürekli bir şeyler yaparken görüyor ama gerçekte onları
Sayfa 224Kitabı okudu
Toplumsal hiyerarşinin doğuşu, beslenme ile siyaset arasındaki bağı açıpa çıkarır.[...] İster özel ister kamusal alanda, eğer bir kişi birine bağımlıysa, yiyecek karşılığı ona itaat eder.[...] Yiyecek, bu durumda davranışları belirler. Elias Canetti de, kimi zaman kırbaç ya da hapis veya ölüm tehdidinin yol açtığı ‘’korku ve itaat’’in yerini daha farklı bir emretme gücünün alabildiğine, emir verenin ‘’yiyecek vaadi’’ ile emirlerine itaatin sağlandığına dikkat çeker ve bu durumu ‘’emretmenin ehlileştirilmesi’’ olarak nitelendirir ... [s.77]
Açlık ve susama sebebiyle yemek ve içmek ister. Bunun için iki askere muhtaçtır. Biri zahirde, el, ayak, ağız, diş, mide gibi. Diger batında, yemek ve içmek isteği gibi. Dışardaki düşmanlardan korunması için iki askere ihtiyacı vardır: Biri zâhirde, el, ayak, silah gibi. Diğer batında, hışım ve gazab gibi. Görmediği gıdayı istemesi ve görmediği düşmanı defetmesi mümkün olmadığına göre, idrak etmeye, anlamaya ihtiyacı vardır. Bir kısmı zahirdir. Beş duyu organı olan göz, burun, kulak, dil ve el gibi. Bir kısmı da bâtındadır. Onlar da beştir ve yeri dimağdır. Hayal kuvveti, düşünme kuvveti, ezberleme kuvveti, hatırlama kuvveti ve vehim kuvvetidir. Bu kuvvetlerden herbirinin hususi işleri vardır. Bir tanesine zarar gelirse insanın işi, dünyada da ahirette de aksar.
Bu dıştaki ve içteki askerler, kalbin emrindedirler. Kalb ise hepsinin amiri ve padişahıdır. Dile emir verince hemen konuşur. Ele emredince tutar. Ayağa emredince, yürür. Göze emredince, bakar. Düşünce kuvvetine emir verince, düşünür. Hepsini onun isteğine ve emrine vermişlerdir. Böylece bedeni muhafaza ederler. Bu, azığını alıncaya, avını elde edinceye, ahiret ticaretini bitirinceye ve kendi saadet tohumunu ekinceye kadar devam eder. Bu askerlerin kalbe itaat etmesi, meleklerin Allahü Teala'ya itaat etmesine benzer ki, hiçbir emrine muhalefet edemezler. Hatta yaratılış icabı olarak ve isteyerek, emrolunanı yaparlar.
Sayfa 21Kitabı yarım bıraktı
Allâh Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, hedeşenen fetihleri
tamamlayıp Medîne’ye döndüklerinde, Tâif reisi Urve bin
Mes’ûd, nefes nefese arkalarından gelmiş ve müslüman olmuştu.
Ardından Tâif’e dönerek kabîlesini İslâm’a dâvet etmeye başladı. Ancak bir zamanlar kendilerine İslâm’ı teblîğ için gelen
Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i bile taşlayan
bu insanların Urve’ye karşı tavrı daha da sert oldu. Onu ok yağmuruna tutarak şehîd ettiler.
Bunun üzerine Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve
sellem-, müslüman olup kendisine vazîfesi iâde edilen Hevâzin
reisi Mâlik -radıyallâhu anh-’a Tâişileri sıkıştırması için emir
verdi. Bu emir dolayısıyla Mâlik’in zaman zaman hücûm etmesi
üzerine kalelerinde mahsur kalarak dışarı çıkamayan Tâişiler,
nihâyet iyice usandılar ve kabîlenin ileri gelenlerini Medîne’ye
gönderdiler. Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, Sakîf heyetini, kalbleri yumuşasın diye, mescidde misâfir etti.3Temsilciler, geceleyin okunan Kur’ân-ı Kerîm’i, ashâbın teheccüd namazında okuduğu sûreleri ve müslümanların beş vakit namazlarında saf oluşlarını seyretmekte idiler. Sakîf heyeti namazdan affedilmeleri şartıyla îmâna gelip itaat edeceklerini bildirdiler. Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, onların bu tekliflerini:
“Rükûsuz (namazsız) bir dinde hayır yoktur.” diyerek reddettiler. (Ebû Dâvûd, Harâc, 25-26/3026)
Sayfa 511 - Erkam Yayınları
