Başarısızlıkla yüzleşmemek ve dolayısıyla stresi azaltmak için kullanılan yöntemler çoğu terapistin inandığı bir şeyi göz ardı eder: Başarılı ya da başarısız olan terapist değil, danışandır.
Şifacılar arasında nesilden nesile aktarılan eski bir İnka efsanesine göre her türlü zihinsel ve fiziksel hastalığın kaynağında saflığını kaybetmiş bir ruh yatar.
Bir terapist şu itirafta bulunmuştu: "Terapist olmak hayatımı kurtardı. Az kalsın tiyatrocu olacaktım ki bu benim için hiç hayırlı olmazdı çünkü en yapay, manipülatif, narsist yanlarıma hitap eden bir alandı. Terapiyi seçince başka bir ortamda asla yüzleşemeyeceğim pek çok meselemi halletmem gerekti. Sağlıklı bir seçim yapmış oldum."
Oysa gerçekte bizim mesaimiz hiç bitmez. Bildiklerimizi ve yapabildiklerimizi bir düğmeye basıp kapatmamız mümkün değildir. Neredeyse istem dışı bir şekilde, insanların şikayetlerini dinlerken duyduklarımızı kafamızda ayrıştırmaya başlarız.
İdeal terapistler kendileriyle barışıktır ve sıcak, anlayışlı, içten, sakin, huzurlu bir görünümleri vardır. Bu sessiz özgüven, bulaşıcı bir yaşam sevinciyle dengelenir. Tutku. Heyecan. Elektrik. Coşku. Bunlar bedenden ve ruhtan yayılırlar.