" BİR PİRİNÇ TANESİ"
Ben beş yaşında idim. Babaannem rahmetli pirinç ayıklıyordu. Bir tane yere düştü. Babaannem eğildi aramaya başladı. Sağa bakıyor sola bakıyor bulmaya çalışıyor.... Çocukluk işte
'aman babaanne' dedim. 'Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya yorulmaya değer mi?'
Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı öfkeyle
"Eğer her şeyi düzeltebilirsem... O zaman belki yolum yine buraya, bu eve düşer. Önce iyileşmem lazm, her şeyden çok ruhen iyileşmem lazım."
''Anlıyorum..'' dedi Uraz hüzünle,
"Sen nasıl mutlu olacaksan. İhtiyacın olduğu her an kapındayım. Ben, biz, hepimiz... Bunu biliyorsun, değil mi?" Başımı salladım
"Biliyorum. Belki de en büyük şansım bu."
Kendi zor hedeflerimin ve amaçlarımın peşinden giderken, en çok önem verdiğim ya da duygusal olarak sorumlu olduğum insanların ihtiyaçlarına ve hayallerine karşı, ruhen, yeteri kadar cömert olmadığıma dair o geçmek bilmeyen his.
