"Sana masal anlatmamı ister misin?" Bir an için ona şaşkınlıkla bakakalırken saçımı öptü ve masalı anlatmaya başladı.
"Bir varmış bir yokmuş... Her yerin karla kaplı olduğu bir kış günüymüş."
Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler masalını anlattıktan sonra sonuna geldi.
"Sonra prens yetişememiş ve prenses ölmüş. Prensesin kötü kalpli üvey annesi de sonsuza dek dünyanın en güzel kadını olmuş."
Ona tip tip baktım.
"Hayır yanlış biliyorsun, sonunda prens ve prenses sonsuza dek mutlu yaşıyorlardı."
Rüzgar gözlerini devirdi ve ardından iki koluyla beni sıkı sıkı sardı. Bu ağlamama iyi gelmişti, artık gözyaşlarım durmuştu.
"Hah. O yalnızca küçük çocuklar üzülmesin diye hazırlanmış bir son. Ben mutlu sonlara inanmam," dedi.
"Neden?" diye sordum tavana bakarken.
"Ben sonun olduğu bir yerde mutluluğun olabileceğine inanmıyorum."
“Yıllardır şuracıkta otururum. Kimse neden demedi. Adın ne senin kızım?” diye sorarken, konuşmasında hafif bir şive keşfettim. Doğu’ya özgü, çok uzaklarda kalmış bir iz. Adı Emine imiş.
Yüzyıllardır susmuş bir kadın gibi anlatmaya başladı hikâyesini. Öyle mutluki anlatabildiği için, gözyaşlarım kalbimde dolup taştı o konuştukça. Diyarbakırlıymış. 50’lerin sonunda evlenip gelmiş İstanbul’a. Dört çocuk doğurmuş, biri gözlerini hiç açamamış hayata. Üçüncü çocuğunu doğurduktan bir süre sonra, kocası onları bırakıp Almanya’ya gitmiş ve bir daha hiç aramamış. Zengin evlerine yemek yapıp iğne oyası, dantel gibi el işleri işleyerek büyütmüş çocuklarını. “Onlar da birer birer gittiler, çok uzağa değil ama benden çok uzağa,” derken çantasından çıkardığı mendilini gözlerinin altına değdirdi hafifçe.
“Burada bir şey bekler gibisiniz,” dediğimde kederle güldü. Yaşlılığın en derin izleri var gözlerinin ve dudaklarının çevresinde. “Ölümü bekliyorum güzel kızım. Evde ölürsem birileri beni bulana kadar kokarım. Dışarıda öleyim istiyorum,” diye cevap verince altüst oldum birden. Acıma duygularım, vicdanım, aklım hepsi isyana kalktı. Hiçbirinin buna verecek bir cevabı yok. Önyargılarımı dövmek istiyorum. Hayatta yalnız kalmamak için yaptığımız bütün plan ve fedakârlıkların boşuna olduğunu gösteren bir kader anı bu sanki. Ne diyeceğim ki ben bu kadına?
Dostlarla hep aynı beş dilek için kadeh kaldırıyoruz. Beş çabuk bitiyor, biz de sıfırlıyoruz!
Bir. Sağlığa. Çünkü sağlık yoksa hiçbir bok yok.
İki. Özgürlüğe. En çok da zihin özgürlüğüne. Çünkü özgür değilsen sağlık olsa bile sen sen değilsin.
Üç. Kardeşliğe, dostluğa ve aşka. Çünkü tüm güzellikler sevebilmekle başlıyor.
Dört. Hayellerin peşinde. Çünkü hayal yoksa umut da yok.
Beş. O zaman, bu zamana.
Sağlıklıyım, özgürüm, seviyorum ve hayal ediyorum.
O zaman en güzel günümüz böyle olsun!
işte yine geldi haziran
belki çok bi vakit geçirmedik seninle
belki ele ele dolaşmadık sahillerde
belki dilek tutmadık aynı yıldızı seçip de
belki bir cevizin içini dahi dolduramaz
senle geçen süre
ama olsun
yine de gelmiş ya o sıcaklığıyla haziran
sen ne olursa olsun
bitmeden bu haziran
beni düşlerinde hep ama hep güzel an
ha bu arada ali abimin de en sevdiği şartın başında geliyormuş
meleklere iman
