Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum.
Soyadınız neydi bayım…
Alman edebiyatı yolculuğum hız kesmeden sürüyor. Bu sefer ki durağım 
Effi Briest . Ne zaman Türk edebiyatından nadide bir eser okusam edebiyatın bile vatanında yeşereni güzel diye bir yorum yaparım. Aynı şeyi Alman edebiyatı için de düşündüğümü fark ettim. Çünkü mekanlar çok tanıdık, adı geçen şehirler, parklar caddeler hep gördüğüm yerler ve bu
Benim için ender bir "ben bu kitabı bugüne kadar nasıl okumamışım" kitabı oldu. Genelde novellalarına alışık olduğum Zweig'ın nispeten daha uzun olan bu eserini de 70 sayfalık kitapları gibi bir solukta okudum ve diyebilirim ki okuduğum 8 Zweig kitabı içinde bu en iyisiydi. Kendisini bir Yazar olarakta örnek aldığım (intihar olayı hariç) meslek büyüğüm gene çoğu kitabında yaptığı gibi çaresizlik temasını iliklerimize kadar işletiyor. Diktatörlere karşı bir uyarı ve kılavuz görevi görmesi gereken bu kitap aradan yıllar geçse bile hem yazıldığı dönemden önce hem de sonrasında gene aynı diktatörlerin ( ve gene aynı taktiklerle kafayı yememek elde değil gerçekten) bir şekilde başa geldikleri için belki sınıfta kalıyor ama aslında nedeninin de cevabını veriyor kitap. Çok spoiler vermek istemediğim ve kolayca favorilerime soktuğum bu kitabı okuyun - daha da önemlisi okutun. Son olarak bu kitapla tanışmama vesile olan ve vakit kaybı yerine bana sağlam tavsiyesiyle katkı sağlamış olan 
MURAT AYDIN a teşekkür ediyorum.
