ASIL YALNIZLIK, SANA HİÇ KİMSENİN DUA ETMEMESİDİR. SEN, SANA DUA EDEN İNSANLARI KAYBETME, GERİSİ HAYATINDA OLMASA DA OLUR.
Yaşanılanlardan ötürü kendini suçlayıp kendi kendinden uzaklaşma! Eğer yaşadıklarının acısını kendinden çıkarmaya çalışırsan zamanla kendi kendinden uzaklaşmaya başlarsın. Unutma ki var olan problemlerin ya da dertlerin hiçbirisinin kaynağı sen değilsin. Kendine en çok ihtiyacın olduğu anda, kendine sırtını dönme. Başkalarının yaptıkları yüzünden kendine ceza verme. Herkes gider yine kendinle baş başa kalırsın. Bu yüzden kendini kendinle üzme. Asla kendini yalnız hissetme. İnsanın hata yapmaya en çok meyilli olduğu zaman kendini yalnız hissettiği zamandır. Paniğe kapılıp hiç kimsem yok psikolojisiyle hareket edersen, yanlış insanlara sarılabilir ve geri dönülmesi çok zor hatalar yapabilirsin. Eğer böyle bir durumla baş başa kalırsan aileni, arkadaşlarını, sevdiklerini düşün. Eğer hiçbiri yanında yoksa seni hiçbir zaman terk etmeyecek olan Rabb'in olduğunu hatırla. Ve ne olursa olsun seni hiçbir zaman bırakmayacağını ve seni her şeyden koruyacağını aklından çıkarma. "Yalnızım." deme, o ki sana şah damarından daha yakında. Sağım solum bomboş deme, doğduğun günden beri iki melek sürekli senin hayatında. Herkes gitti deme, bak yaptığın iyilikler hemen yanı başında. Kimsem yok deme, o temiz yüreğin kim bilir kaç kişinin dualarında... Boş ver, kim senden giderse gitsin üzülme. Seni hiç bırakmayacak bir Rabb'in var, hiç endişe etme.
Yeni Şafak · Serdar Tuncer - Sevmezlerse beğenmeyecekler beğenseler de sevmezler
Dünyada muvaffakiyet, ahirette saadet derdinde olan bir insan, herkesin beğendiği ve sevdiği biri olmaktan alemlerin Rabbi olan Allah’a sığınmalıdır. Çünkü herkesin beğendiği insan ne yaparsa yapsın muvaffak olamaz, herkesin sevdiği insan kim olursa olsun ahiretini mamur edemez.
Peygamber-i Ekber’in sevmeyeni, Dostoyevski’nin beğenmeyeni,
Bilincimizin merkezinde bulunan egomuzun, doğası gereği bencil, narsist, doyumsuz olan, kendi ölümlülüğüyle barışmayı beceremeyen, kariyer, statü, zenginlik gibi kurtarıcı güçlerle ilgili hayaller kurarak ölümü yok saymaya çalışan bir yapısı var. Doğduğumuz an çıkan bir dinamo gibi zıplamaya başlar ve son nefesinimizi verene kadar da dinlenme eğilimi göstermez. Ego doğuştan kırılgan olduğu için de ona her zaman endişeli bir ruh hali egemen olur. Huzursuzdur, ilgisi bir nesneden ötekine atlar, gerginliğini bastırmayı ya da başkalarıyla düzgün ilişkiler kurmayı beceremez. En sakin ortamlarda bile kendi dışında başka bir şeyle samimiyetle ilgilenmesini engelleyen, sürekli ben buradayım diyen, zalim bir endişe yumağının denetimi altındadır. Bir de egonun, acınası bir eğilimi vardır: O hep arzularının tatmin edilmek üzere olduğunu düşünür. Sükunet ve güvenlik hayalleri kurar sürekli: Belli bir iş kaparsa, bir insanın kalbini fethederse ya da maddi bir varlığa kavuşursa çektiği acılar son bulacaktır. Ancak hiçbir zaman gerçekleşmez, çünkü giderilen her endişenin yerini bir başkası alacak, tatmin edilen her arzu yeni bir arzuyu açığa çıkaracaktır. Budistlerin elde etme adını verdiği o acımasız döngü başlar.
İMAN NEDİR, İMANI NASIL KAZANABİLİRİZ?
Öncelikle imanın inanmak olmadığını anlamak gerekir.
Mesela amentu genel olarak “Allah’a, resullerine, kitaplarına, meleklere ve ahirete inandın mı, iman etmişsin” diye anlaşılmıştır.
Oysaki inanmak iman değildir. İman, kalbin fiilidir, aklın fiili değildir. Aklımızla bir şeyi anlayıp ona inanabiliriz; ama
