Ağlayarak okuduğum bir kitabın daha sonuna geldik
Soluksuz okudum desem yeridir.Soluksuz ve ağlayarak...acıklı ve sadece kadının yaşadığı bir aşk hikayesi, bir çaresizlik, bir adanmışlık, bir kayboluş...
Sanırım aşk imkansız olduğunda aşk...aşka dair yazılmış romanlarda genelde kadınlardaki yaşanmışlık daha gerçekçi gelir bana bu kitapta tekrar onu hatırladım ama bu düşüncemin dışında kalan çok özel bir isim de var tabiiki Kürk Mantolu Madonnadaki Raif Efendi
Çok özel ve çok etkilendiğim bir karakterdi
Vel hasılı kelam bilinmeyen bu kadının mektubu bilmediğim, tatmadığım bu duyguları bana öyle bir tattırdı ki hislerine ortak etti beni adeta...romanların, hikayelerin en sevdiğim yanı da bu belki de hiç tatmayacağımız, hissedemeyeceğimiz duyguları, hayatları kısa da olsa bize yaşatmaları...
Bir kez daha neden bu kadar duygusalım deyip ağlamaya devam ettim
...
Teşekkürler Stefan Zweig
