“... Yaşamdan yara aldığımızda, bunun ileriki yaşamımıza yansıması çok doğal... Utanılacak bir şey yok, kendini dövmeyi bırak...Herkesin bir yarası var. Acını dönüştürmelisin... Sana sevmeyi, ait olmayı öğretecek insanlar var yaşamda. Kapılarını arala...”
Bir şeylere tutunmak gerekiyor, unutmamak, özlemek... O zaman insan yaşadığını anlıyor, bir zamanlar sevdiğini, sevildiğini. Ruhumuzu besleyen bu duygular olmazsa ekilmez olur dünya.
Reader Follow Recommendations
Hüzünlü bakıyordu dedesi. Kırgın ama gururluydu. Gururu, memleketine yaptığı katkılara; kırgınlığı vefasızlığa ve kıymet bilmezliğeydi.
“ Kim daha samimi, diye sordu kendine. İnsanlar mı yoksa savaş mı?”