Meçhul bir mimar yıktı içimin sarayını Gözlerine bakınca geceye küstü ölüm Göğümden aldı bahar güneşini, ayını
Yeniden öğrenmek için her şeyi
Bildiklerimi unutarak gelirim sana
İnsanlar için “yokluk “ bedenin biyolojik bütünlüğünün ortadan kalkmasıyla değil, bu dünyanın havasını solurken ,suyunu içer, ekmeğini yerken de yapayalnız kalmakla, böyle bir yalnızlıktan duyulan korkuyla başlar.
Reader Follow Recommendations
Nakşı görüp de nakkaşa nasıl kayıtsız kalayım ?
Yanan ten söner, dolan kalp boşalır bir gün . Su gelince ateş biter.
Kinin kasırgalaştırdığı alınlarda aşkı çiçeklendirmek de senin vazifen .
Uyuyamıyorum. Niçin uyuyamıyorum. Uyursam, sabah kalktığımda, insanları ve dünyayı, bıraktığım gibi mi bulacağım?..Allah’ım sen beni koru …
Bu dünyada haksızlık yokmuş, açlık yokmuş, zulüm yokmuş, ölüm yokmuş gibi haksızlığın, açlığın, zulmün , ölümün içinde yaşıyor.
Siz hiç sığ sularda
Boğuldunuz mu?
İnsan bir güldür dedi hükmü bir mevsim .
Kan gülleri büyütürüm
Sabır saksılarında
Aklı yüreğinden utana utana
-Yaşasa bile insan -
Yaşamanın bir anlamı kalır mı ?
Göz gördü de gönül vardı. Kulak da duysun, kalp de sevsin efendim, eli elime değmedi, sesi ruhuma değsin .
