“Örneğin, insanın bir çift atı olsa. Atlar çalışmadığı zaman bile hiç sesini çıkarmadan gider, onların yemini, samanını verirsin. Ama bir insanın kendisi için çalışan adamları oldu mu, onlara aldırmaz. Atlar, insanlardan herhalde çok daha değerli. Aklım ermiyor, ne dersen de!..”
“Geçmişte yapılıp bitirilmiş işlerdi onlar! Ve şimdi siz bana yemek veriyorsunuz; oysa o zaman beni açlığa terk edip evinize gelmemi yasakladınız, bir iş bulmadığım için beni lanetlediniz. Oysa o işlerin hepsi yapılmış, o şiirler, hikâyeler, hepsi yazılmıştı. Ve şimdi, konuştuğumda, dudaklarınızın ucuna gelen ifade edilmemiş düşüncelerinizi dizginleyip ağzımın içine bakıyorsunuz ve ne söylersem söyleyeyim can kulağıyla, saygıyla dinliyorsunuz. Ait olduğunuz zümrenin yozlaşmış rüşvetçilerle dolu olduğunu söylüyorum ve küplere binmek yerine ağzınızda lafı geveleyip söylediklerimde büyük haklılık payı olduğundan bahsediyorsunuz. Neden? Çünkü ben ünlüyüm ve çok param var. Martin Eden olduğum, güzel, iyi bir insan olduğum, bir budala olmadığım için değil. Size, ayın yeşil bir peynirden yapılmış olduğunu söylesem benimle aynı fikri paylaşır ya da en azından bu fikrimi reddetmezdiniz; çünkü dağ yığını gibi dolarlarım var. Ve her şey uzun bir zaman önce yapılmıştı; geçmişte, üzerime tükürüp bana ayağınızın altındaki çamur muamelesi yaptığınız dönemde yapılıp bitirilen işlerdi onlar.”
“Gerçekten, ihtiyarlığa has olan yüz buruşukları ve yılların sayısı göz önünde bulundurulmazsa, bir ihtiyarla bir çocuk kadar birbirine benzeyen iki şey var mıdır? Her ikisinin beyaz saçları, dişsiz bir ağzı, cılız bir bedeni var; her ikisi sütü sever, kekeler, gevezelik eder; budalalık, unutkanlık, boşboğazlık, sözün kısası her şey bu iki çağ arasında tam bir benzerlik oluşturmaya yardım eder. insanlar ne kadar ihtiyarlarsa o kadar da çocuğa benzerler.”
