Bulutlar alçalmış, şehrin omuzuna abanmıştı. Kül rengi bir aydınlığın içinde her şeyin hüzünlü bir görünüşü vardı. Hatta gülen çehrelerin bile... Böyle bir akşamda hüznü dünyanın kurtarıcısı diye düşünebilirdiniz. Zira onsuz acılar hayvanca olacak, neşe arsız sırıtmalara benzeyecek gibiydi.