"Söyleyecek çok şeyimiz var ve asla söylemeyeceğiz"
"Yalnız bir insan terkedilemez"
Məhəbbəti dostluq ilə ləkələmək olmaz! Ayrılıq ayrılıqdır!
Zəfər Tağı, Erich Maria Remarque
Ölmeyeceğiz ama yaşayacak mıyız? Kimsesiz çocuklar gibi bırakılmış, yaşlı insanlar gibi görmüş geçirmişiz; kabayız, üzgünüz, satıhtayız..
Engin yayıncılık
Luvr muzeyində sakitlik hökm sürürdü və onlardan başqa heç kəs yox idi. Tədricən onlara elə gəldi ki, sanki sehirli bir qalada oturublar və pəncərələr qorxudan, özbaşınalıqdan, haqsızlıqdan kənar, uzaq dünyalara– yaşama sevincinə, geniş duyğulara, böyük xəyallara və ruhun sarsılmaz görüntüsünə açılırdı.
Sayfa 444Kitabı okudu
Mühacirlərin əsas problemləri aclıq, qalacaq yer və iş icazəsi olmadığı üçün heç bir işə başlaya bilmədikləri zamandır. Aclıq və yaşayış yeri qayğısı onların savaşmalı olduğu ölümcül düşmənlərdir, boş, dəyərsiz zaman isə onları içəridən gəmirən, güclərini əmən düşməndir, eləcə də yorucu gözləmə, daim kölgə kimi onları izləyən və iflic edən qorxu.
Sayfa 443Kitabı okudu
Hissə qapılmaq vaxtı deyil, siz yaşamalısınız.
Sayfa 39Kitabı okudu
"Yok olmak istemiyorum, hayat hem vahşi hem de tatlı. Bense onu henüz tanımıyorum bile. O bir nağme, bir çığlık, uzak ormanların bilinmeyen ufuklarından bilinmeyen gecelere bir sesleniş; yok olmak istemiyorum."
Sayfa 49Kitabı okuyor
"Elinden geldiği kadar kalbini sıcak tut. Ve şunu düşün hep, her şey savaştan daha iyidir."
Sayfa 40Kitabı okuyor
"Burada ağaçlar başka türlü mü büyüyor? Başka türlü mü kokuyor rüzgâr? Yıldızlar yine aynı değil mi? İnsanlar başka türlü mü ölüyorlar?"
Kern, "Hayır," dedi. "Başka değil, ama ben kendimi başka türlü hissediyorum."
Sayfa 33Kitabı okuyor
"İnsan bir kere yollara düşmeye görsün çok şeyler öğreniyor."
Sayfa 24Kitabı okuyor
Doğru yönde gitmenin bir hayat ya da ölüm sorunu olduğunu artık anladım.
Karanlıklarda tek başına titreyen bir yaşam noktası değilim artık.
Ben bu seslerdenim. Onlar da benden. Hepimiz de aynı korkuyu ve aynı hayatı paylaşıyoruz. Âşıklardan daha yakınız birbirimize.
Mümkün olsa da yüzümü bu seslere gömebilsem.
Canımı kurtaran bana sürekli destek veren bu seslere.
İçimden ansızın korkunç bir yabancılık duygusu yükseldi. Bu dünyaya giden yolu kaybetmişim . Olanca uğraşım, yalvarışlarım nafile!
Hiçbir şey kımıldamıyor.
Bir ölüm mahkumu gibi perişan,durgun oturuyorum.
Gençliğimin dünyası kendini büsbütün geri çekiyor.
Gözümün önünden hayaller uçuşuyor fakat beni tutamıyorlar… Gölgeden ve anıdan oluşan şeyler.
Hiç, hiçbir şey!