Eğer senden mektup geliyorsa her zaman haklıyımdır ve her şeye sahibimdir, başka bir şeye ihtiyaç duymam. Aksi durumda da, yani mektubun gelmemişse ne haklıyım ne de yaşıyorum.
Senden ayrı olduğum sürece kendimi korkuya boyun eğmekten, başka çıkar yolum yok. Bunu da kendi arzumla yapıyorum, kendimi sunarak yapıyor, korkunun içine gömülüyorum.
Kelimeler, gözler, eller ve şu zavallı yüreğim nasıl ifade edecek benimle olmadan duyduğum bu mutluluğu? Bilmiyorum. Bunları söylerken seni sevdiğimi de söyleyemem, ben senin bana bahsetmiş olduğun yaşamı seviyorum.