Her şey bitmeye mahkûmdu ve bu bilinçle yaşanmazdı hayat. Eninde sonunda kuruyacağını bile bile, sevebilir miydi papatyayı insan? Unutarak yaşamak gerekiyordu.
Keşke bir resmin olsaydı bende
Koğuşumdaki ranzama asardım
Belki de yastığımın altına koyardım
Çıkarıp bakardım yüzüm gülsün diye
Günler geçmezdi, şimdi durmuyor.