Insanlar bana boşuna geleceklerdi, çünkü beni bulamayacaklardı. Onlarla ilişkilerim, bende yol açtıkları küçümseme duygusu yüzünden hem anlamsız olacak hem de benim için bir yük oluşturacaktı. Şimdi yalnızlığıma rağmen onlarla olabileceğimden yuz kez daha mutluyum. Toplum içinde yaşamanın tüm zevkini yüreğimden söküp aldılar. Artık bu yaşta o zevki duyamam. Artık çok geç. Bundan sonra iyilik de, kötülük de yapsalar, benim için fark etmez ve çağdaşlarım ne yaparlarsa yapsınlar benim için bir şey yapamazlar.