Kendi gerçeğimde mutluydum. Herkese kapalı, içimdekilere açıktım.
İnsanlar duymaz, insanlar görmez, en yakınların en uzağındadır.
Yaşadığımız o ışıltılı hayatlar, bir telefon vasıtasıyla ışığını daha da arttırabildiğimiz, daha renkli, daha parlak gösterebileceğimiz o hayatlar, kontrastını, doygunluğunu dilediğimiz gibi ayarladığımız o pürüzsüz hayatlar, boyası çatlamış duvarlar arasında, loş ışıkta, yarı doymuş yarı aç yaşanan hayatları karanlıkta bırakıyor sanki.
Okur Takip Önerileri
Birinin yokluğuna alışmak, biraz da kendini unutmaktır. Hatırlanmak kabullenmemeye denk, unutmak da bir pes etme şeklidir.
Her gün çalıştığımdan olsa gerek, rüyamda bile sık sık kasadaki tuşlara basıyorum.
Bu şekilde birbirimize özelliklerimizi bulaştırarak insan olmayı sürdürüyoruz sanırım.
Senden bir parça olabilseydim, kesinlikle migrenin olmak isterdim. Rahatsız edecek kadar, sıkça kafanın içinde beliren ve asla geçmeyen o acımasız sızı...
Balık oldum, suda eridim. Yok olup suda karışmak için...
Ölüler kokardı, zihnimde ölünüzün kokusunu bile istemedim.
Çünkü nora, bazen öğrenmenin tek yolu yaşamaktır.
Sırrını rüzgara fısıldarsan, ağaçlara söylediği için suçlayamazsın.
Geçmişi düşünmek, düşündüğünüz şey çok eğlenceli bile olsa, insanda bazen buruk bir hüzün yaratıyor, çünkü onlar geçmiş, bitmiş. Size ait olsa da artık asla ulaşamayacağınız bir parçanız olmuş. belki de bu yüzden bizler için daha değerli...
Bu ozan beni tanısaydı, yine bunca coşkuyla şiirler söyler miydi adıma?
Şiirlerinde seslenir miydi bana, ruhumun derinliklerine inebilseydi?
Kimse sizi zorlamıyor, kontes, onu sevmeye ama engel de olamazsınız sizi uzaktan sevmesine şarkılarında da söylüyor bunu, sizin o uzak yıldız olduğunuzu ve umutsuz bir aşkla sizin için eriyip bittiğini...