Sınırları evreni aşan uçsuz bucaksız ilimin sadece bir damlasına ulaşınca o kalbe yerleşen kibir..
Bizi mahveden o kibir.. Nasıl da herşeye kâdirmişiz gibi kendimizden emîniz bazen .. Diğerini nasıl da küçümsüyoruz bilmiyor diye.. Yerin dibine sokasımız geliyor ya.. İşte o kibir..
Bilmenin acısını çıkarmak istercesine, sorumluluğun yükünden kurtulmak istercesine, o bilmeyene duyulan nefret..
Bilmenin en çirkini, en yakışmayanı, en samimiyetsizi..