Beni anlamıyorlar. Ben, bu kulaklara göre ağız değilim.
Acımdan gözüm kör olup aldığım her nefes ağırıma gidiyorken, beni boş boş oturuyor sanıyorlardı.
Bununla birlikte her şey bitecek sanmıştım, tüm bunlar geride kalacak, yeni kapılar açılacak ve her birini tek tek geçeceğim, artık düşünemeyecek kadar uzaklaşacağım sanmıştım. Üstelik ayağım bir taşa bile takılmadan. Bile bile bu dünyayı, bu çamurun içinde dönüp durduğumu göre göre inanmıştım! Ne aptal bir hayalmiş bu böyle, ne akılsızsızlara yaraşır bir hayal... Bak şimdi neredeyim! Baksana, gör beni, korkma! Bak, sesim bile duyulmuyor oraya.