Bir sabah uyanıyorum
Pasparlak sımsıcak güneşin doğuşuna
İçimi ısıtıyor ruhumu aydınlatıyor
Her çocuk gibi koşuyorum, gülüyorum,
Umutla
Bir sabah uyanıyorum
Genzimde bir acı , yanma
"Benim yorganım maviydi,
Neden beyaz örttünüz üzerime?
Yastığım pamuk gibiydi,
Neden bugün taştan gibi?
Gece lambasını yakmayı unutmuşlar.
Oysa ki karanlıktan korkarım ben!
Yağmur mu yağdı acaba? Etraf toprak kokuyor."
Arvo Yayınları
Svetlana Aleksiyeviç (2015 Nobel Konusmasi)
Nigâr Hacızade
Belaruslu gazeteci-yazar Svetlana Aleksiyeviç, savaşı, şahidin anlatma yükümlülüğünü, edebiyatını, ömrü boyunca yanı başında olan sesleri anlatıyor.
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine: Svetlana Aleksiyeviç’in Nobel Edebiyat Ödülü
Nobel Edebiyat Ödülü’nün bu yılki sahibi Belaruslu yazar Svetlana Aleksiyeviç, 7 Aralık’ta ödül
Aman Dediğimiz Zaman
Geçtiğin yollardan geçiyorum
Etraf gül yeşil
Güneş parıldıyor tenimde
Geçtiğim yollardan geçiyorsun
Bir yanında karaçalı
Ayağında diken hissediyorsun
Aman dediğimiz zamanlardayız
Sen de ben de
Biz ne yaparsak yapalım
Ne yaşarsak yaşayalım
Hayat kendi planını yapıyor
Orda naif bir rüzgar esiyor
Burda bir yangın çığlığı
Senin gecelerin yağmur dolu
Benim sabahlarım toprak kokuyor
Sonra bütün dillerde susuyor şairler
Gerçeği yalnızca aşk biliyor
Anne! Benim yorganım maviydi, neden beyaz örttün üstüme.
Pamuk gibiydi yastığım, neden şimdi taş gibi. Gece lambasını yakmayı unutmuşsun, oysa bilirdin karanlıktan korktuğumu.
Yağmur mu yağdı acaba, etraf toprak kokuyor. Hafta sonu değil ki neden önceden yıkadılar beni. Neden ağlıyorsun sevdiğim, yaşarken bildin mi kıymetimi...
Benim yorganım maviydi, neden beyaz örttünüz üzerime?
Yastığım pamuk gibiydi.,neden bugün taştan gibi?
Gece lambasını yakmayı unutmuşlar. Oysa ki karanlıktan korkarım ben!
Yağmur mu yağdı acaba, etraf toprak kokuyor..
Beyaz kanatlı iki kişi geldi yanıma. Biri solumda durdu, diğeri sağımda. Sorular sordular bana hiçbirini bilemedim.
Yarım kalan cümlelerim vardı. Yüklemine kadar gelemediğim. Konuşmaya çalışıyordum ;ama kimse beni dinlemiyordu. İçimden bana ait birşey de terk etmişti beni.
Bir tek umudum vardı.
Duvardaki saat!
Tik tak tik tak....