"Hemingway okuyorum ,çünkü av tüfeğiyle kendini vuran bir adamın söyleyemedikleri vardır." Bu kitabı almamı ve okumaya başlamamı sağlayan cümle. Kitabın kapak tasarımı, arka yazısı tamamen bir klişe ve aslında bir maske. Şu an bu yazıyı okuyorsanız zaten büyük ihtimalle klişe sanılan ama aslında öyle olmadığını söyleyen bir çok tanıtım görmüşsünüzdür. Ben kitaba farklı bir yerden bakmak istiyorum. Kitabı ilk okuyup bitirdiğimde çok etkilendiğimi ve beğendiğimi düşünmüştüm. Hala biraz öyle aslında ama sonradan fark ettiğim yazarın bildiğini göstermek için yazdığı ,anlatımı sanatlı bir hale getirmek için uzun betimlemelere ve farklı terimlere kaydığı çok fazla yer olmuştu. Bu çok fazla rahatsız edici bir seviyede değildi hatta yer yer hoşuma bile gitti. Bir diğer eleştirim ise ana karakteri çok fazla gizemli, karanlık ve depresif biri halinde yazması oldu. İçinde klişe olmayan bir çok yer var evet ama bu en ağır klişelerden biriydi bana göre. Şimdi gelelim asıl kitabı okutturan, akıcı hale getiren yerlere. Çok fazla kitaptan, filmden, şiirden ve hatta heykellerden söz edilmişti. Ve bu benim çook hoşuma gitti bilmediğim şeyleri sonradan araştırdığım bile oldu hatta. Alıntılar, gerçek hayattaki sorunlar ve çoğu zaman karakterler güzel bir şekide işlenmişti. Genel olarak keyif alarak okudum okudum. Ve buraya kadar okuduysan çok teşekkür ederim...
