Yıl 2019 mevsim yaz, 22-23 yaşlarında bir genç kız, salonda koltuğa bağdaş kurmuş, kollarında sıkıca sarıldığı kitapla hüngür hüngür ağlıyor. Ve o kız benim.... kitap ta ahan da bu kitap... Evet ilk okuduğumda bende böyle bir etki yaptı bu kitap.
Yıl 2023, 27 yaşında bir (genç?) kız bu kitabın sesli versiyonunu İngilizce olarak bulmuş, "Bir de böyle dinleyeyim" demiş. "Zaten sonunda ne olacağını biliyorum. Bu sefer ağlamam" ve o kız çok yanıldı....
Bu sefer neler olacağını bildiğim için sevimli sahnelerde bile ağlamaya başladım...
Orjinal 6 kitabın sonrasında, ana karakteri Simon olarak almış, hikayeye devam ediyor bu kitap. Simon gölge avcısı olmaya karar vermiş ve adından da anlayacağımız gibi Gölge Avcısı Akademisine girmiş. Her bölümde farklı hikaye var ve farklı karakterler giriyor sahneye. Mesela ilk okuduğumda Blackthorn'ları fark etmemişti bile. Karanlık Sanatlar üçlemesini okuduktan sonra dinlenince "A-aa! Bunlar onalr mıydı?!?" dedim. Tabi sonra o üçlemede olayları karıştıracak bir sahne geliyor ve ben engel olamıyorum.... (televizyona bağıran neneler; kitap versiyonu)
Sonra malum sahne kapanış, ben darmadağın...
Tabii kitap güzeldi. İkinci kez dinlemezdim öyle olmasa. Ama neden?!?! Neden böyle acı çektirmek zorunda bu yazarlar!?! (Kendi hikayesinde önemli bir karakteri öldürmeyi planlayan kişi ben değilmişim gibi isyan ediyorum)
Çizgili Pijamalı Çocuk ile benzer bir karışıklılığa girdiğini fark ettim. Maalesef günümüzde eserlerin baş kahramanları çocuk olunca hemen çocuk kitabı etiketi yapıştırılıyor içeriği göz önünde bulundurulmadan. 
