Tebessüm etti ve baktı yüzüme ekledi, Kader değilmi bizi tanıştıran dedi?
Evet dedim.
Peki ya ayrı yaşatan? diye devam etti sözüne,o da Kader değil mi?
Evet o da kaderden dedim.
İsyan bize yakışmaz dedi ve gitti.
"Gençlik yıllarımda odaklanmadan çok fazla isyan vardı. Hatta insanlar bana "Hapse girdin ve birkaç yıllığına üniversiteye mi gittin?" diye sorduklarında bile. "Evet, üniversitede öğrendiğimi sandığımdan fazlasını hapishanede öğrendim." Acı gerçek bu." ~ Immortal Technique
... Çünkü çare, tevekkülde!
#5
Belki biraz konudan sapmış olacağım, ancak bu gibi hikayeler -konuya biraz derinleşirsek- biraz da tevekkülsüzlüğümüzle ilgili sanki.
Birçok insan, kimsenin kendisini anlamadığından yakınır durur. Hatta bu sosyal medya paylaşımlarımıza dahi yansır. Her yerde melankolik sözler, isyan içeren satırlar, birilerine laf göndermeler...
Bunları neden yapıyoruz?
Çünkü bu olan bitenlerin ardında yatabilecek hikmete odaklan(a)mıyoruz. Sonuç itibariyle, ettiğimiz isyanlarla, konuştuğumuz büyük sözlerle, dört bir yana duyurduğumuz şikayetlerle 'çaresiz' ortada kalakalıyoruz.
Evet, çaresiz.
Çünkü çare, tevekkülde...
Çocukların Dünyası
@cocukduygusu
·23 Nisan 22:41
Hayırlı akşamlar!
Bugün de, agresif ve sözde 'aşırı koruyucu' ebeveynelere dair bir örnek getirelim.
3 yaşındaki bir hastamıza, yatış işlemeleri kapsamında damar yolu açıyorduk. Doğal olarak, çok ağladı, hareketlendi, çırpındı durdu.
Bu durum karşısında hastamızın annesi (annenin yorgunluğunu anlamakla birlikte) aşırı bir öfke ve
Sehl et-Tusterî (k.s.) buyurdular:
- Cehâletten daha büyük bir günah ile, Allaha isyan edil- memiştir.
Denildi ki:
- Ey Ebâ Muhammed! Cehâletten daha şiddetli bir şey tanır mısın?
Dedi ki:
- Evet! Cehâleti bilmemek [cehl-i mürekkep]...
Hep elli liralık dolduruyorum...
Ekonominin aşkla bile ilgisi vardır. Bazen çok yakın zamana ait bir kaç fotoğrafa, videoya denk gelirsin. Gözüne rakamlar çarpar. Şimdiye kıyasla ufacık rakamlar. Tüm olup bitenler, içine düşülen çapraşık durum, ötelenen hayaller, küçültülen tasarılar, "o da olmayı versin ne yapalım," cümleleri, gezilecek engin yerlerin evin salonlarından ötede sonlanışı ve topyekün bir ukdeye dönüşmek. Evet ukde. Düğüm, bir yumru. Toprak altından çıkarılmamacasına, ama her an her saniye içe atılanlarla şişen ve büyüyen bir ukde.
Aşkın elle tutulan yerleri vardır. Bir kadının dudağından, ipek bacaklardan ya da bir şiirdeki en vurucu dizeden daha somut ama nedense inkar edilen yerleri...Mekanlar ve nesnelerle yaşanıyor güzellikler. Hafıza, bize bir şeyleri hatırlatan şeyler varsa yaşayabiliyor. Aşk, özü ve üsaresi çekilmiş bayat bir duygusallık değil. İstemek, emeğin hiçleşmemesi için diretmek, avcundakilerin senin arzun dışında un ufak olmasına isyan ve kudretli bir "niçin" sorusuyla tanışmak.
Salt tenden ve salya sümük cümlelerden sıyrılmış, koltuk altındaki bir demet karanfilden de aziz, olup bitene kederlenen ve değiştirmek için çabalayan bir akıldır aşk.
Bölüşmeyi ve yeni yerlerde çağıldamayı bilen, kuruyan toprakla hemdem, azalan kuzular ve yiten otları en azından farkeden...
Aşkın ekonomi ile bir ilgisi vardır. "Ben hep elli liralık dolduruyorum," diyen adama sevda ve yürek yangısı bu yüzden anlatılamaz.
EVET ,İSYAN
Gök hırpalanmaktadır benim merakımdan.
Itır kokan benim yumruklarımdır.
Benim kavgamdır o , aşk diye tanınan.
İsmet Özel
İsmet Özel
Kesik kolları var aşkın
döl ve inat barındıran.
Hırpanî bir okşayışla akşam
yanaşınca çocuklara
ben karakavruk yüzümün arkasında
kırbaçlayarak büyüttüğüm ağrıyı bırakıyorum
bana ne çerçilerden, çerilerden, kullardan
halksa kal'am onu kal'a kılan benim
İnsan egosunu tatmin etmek saçma sapan hallere düşüyor ya.
Aliya İzzetbegoviç'in Türklere Yazdığı Mektup
"Merhaba efendim, ben Aliya. Aliya İzzetbegoviç. Bosna-Hersek'in cumhurbaşkanıyım. Sizi Devlet-i Aliyye'nin en güzel şehirlerinden birinden, Bosna Sarayı'ndan, sizin daha sık kullandığınız haliyle Saraybosna'dan selamlıyorum. Bu kısacık sohbetimizde, parçası olduğumuz Avrupa'dan, Avrupa'nın ve Batı'nın
HAKSIZ YERE BİTEN HAYATLAR
Yasin Bey’in sağ kolundan tutan bir asker, sol kolundan tutan diğer askerle birlikte rutubet dolu, dar, karanlık koridorda ilerliyorlardı. Yasin Bey etrafı detaylıca inceliyordu. Nasıl olsa ömrünün geri kalanını burada geçirecekti.
Dar uzun koridordan bir süre daha ilerledikten sonra sağ koluna girili olan asker Yasin Bey’in kolunu bırakıp
hayatta bazen her şey istediğimiz gibi olmayabiliyor. maalesef gerek aile gerek arkadaş bazen ise canından öte sevdiğin insan sana zarar verebiliyor. kimseye boyun eğmemeyi en sevdiğin insanların verdiği zarardan görmek insanın fazlasıyla canını acıtıyor belki kalbini acıtıyor, hissedersin bazen kalbinin gerçekten acıdığını, lakin insanı en çok yıpratan yoran şey ise bana soracak olursanız bence çaresizlik. yani demem şu ki elinden hiç bir şeyin gelmiyor olması, çaba vermek istersin ama sonuç alamazsın ya, buda insanı en çok yoran şey kısacası belirsizlik işte ya. canın yanar camı açar pencereden dışarı bakarsın derin nefes almak istersin ama aldığın nefesi alamazsın aslında anlamazsın hiç bir şey boş gelir batar o nefes insana, çünkü canın acıyor yapamıyorsun sesini çıkaramıyorsun elinden sadece izleme, susmak belki yeri geldiğinde keşke yapmasak ama isyan etmek. hayat insanı yoruyor evet bunu hepimiz biliyoruz. güzel şeyler sanki gün geçtikçe tamamen uzaklaşıyor gibi gelmiyor mu ya size de sanki her şey çok kötü sadece kötü şeyler oluyor gibi değil mi? bazen bana öyle geliyor. bazı insanlara bunu desek anlık duygu ile bunları düşünüyorsun vs diyeceklerine o kadar eminim ki. oysaki hayır insan üzülünce hayattan darbe alınca hayatın gerçekleri ile yüzleşiyor aslında bakılırsa. ve bence asıl o zaman herkes gerçekten içinden geldiği gibi konuşuyor içinden geldiği gibi davranıyor. ya ne kadar yazsam ne kadar anlatsam da asla içimdeki bu acı kırılan bu kalbim yanan canımın acısını asla unutmayacağım ve kelimeler yetersiz kalacak..... hayata devam etmeli miyiz, hayat yaşamaya değer mi????