Geçenlerde derste kendini sevmekten konuşuyorduk ve öğretmen bir anda bir saniye dedi. Çantasına döndü, desenli bir yara bandı çıkardı. "Kendimi bu kadar seviyorum işte, yaralarımı bile süslü yara bandı ile iyileştiriyorum" dedi. Bugün sabah aklıma geldi, hemen işe giderken çiçekli bir yara bandı aldım. Ama yara kapatmak için değil, bugün dün hakkında konuşurken unutup kendimi yaralamamak için. Parmağıma taktım. Kendime öğrendiğim öz şevkati unutmamak için. Kısa bir süre sonra haftalardır yağmur yağınca kaçırmadan çalışın uyarısını duya duya yağmur aşermişken, yağmur yağmaya başladı. Evren biraz böyle işte, herkesin bir evreni var ve dünya herkesin evreni, herkes için tek tek çalışıyor gibi gelir hep. Hepimiz duygularımızı anlamlandırmaya çalışıyorken, dünyanın o an bizim anlamımız için çalışıyor olmasını kanıtlıyor. Parmağımdaki bant ile az önce karşılaştım, kendimi yaralamadığım bir gün geçirmişim, güzel bir simgeymiş.