Değişimin hızlı, rekabetin acımasız olduğu bir ortamda varolabilmek öğrenme yeteneğimize bağlıdır.
Eskiden bir sorun olduğunda kendimi nasıl savunsam ya da suçlu kim diye düşünürdüm. Şimdi ise nasıl çözeriz diye düşünüyorum. Eskisi gibi gergin değilim.
Şüpheci, alaycı, eleştirel davranarak aslında kendimizi korumaya çalışıyoruz.
İşin en heyecan veren tarafı da, öğrenmenin bulaşıcı olduğunu ve hızla yayıldığını görmek.
‘İmkânsız’, biz izin verdiğimiz, ona inandığımız için önümüze çıkıyor."
İnsanlar kendilerine değer verilmediği, kendilerini değerli hissetmedikleri zaman iyilik yapmıyorlar.
Bugüne kadar nasıl ihmal etmişiz. İnsanların yüreklerini hiç hesaba katmamışız. Sadece kol güçleri, biraz da kafa gücü yeter sanmışız, ama yürekler devreye girmeyince gerisi boş.
Ortaya yazdığınız sorunu/konuyu, kaldırılması çok zor bir kaya ya da yutulamayacak kadar büyük bir lokma gibi düşünün. Bu lokmayı yutmak ya da kayayı oradan kaldırabilmek için parçalamanız gerekir.
Bildiğini düşünmek, öğrenen olmanın önündeki en büyük engeldir. Çözümü bildiğime inandığımda problemi tarafsız bir gözle analiz etme, anlamaya çalışma, farklı bakış açılarına açık olma potansiyelim önemli ölçüde azalır.
"Yaşamı, dostlukları görmeden, yanından yürüyüp geçmişiz.”