Kandırıldığımı düşünüyorum genelde. Ne zaman mutlu olsam hayat kıskanıyor gibi hissediyorum. Görmüyor musun beni, hissetmiyor musun varlığımı, ya da hissettiremiyor muyum.. Sevdiğimde çok severim, ilgimle boğarım hatta. Çok üstelerim bazı şeyleri. Üzülürüm bu yüzden hep. Ama umursayan olur mu ki, sanmam. Gözyaşlarımla yaşamayı öğrendim. En saçma yerlerde akan gözyaşlarımdan utanmıyorum artık. Dudaklarıma değen yaş tadını, o tuzlu tadı da sevmeye başladım. Cıvıl cıvıl bir kızım aslında, benimle öyle bir yaşarsın ki, hayatı öyle bir yaşatırım ki sana. Ama eski kafalıyım. Sevdiğime karşı dünyanın en sadık insanı olurum, her şeyimi feda ederim, herkesi karşıma alırım, çok çabuk ümit dolarım. Bu yüzden kaybediyorum galiba.