Ne tu be dînê
ma ez biqasî serê derziyê dikişînim teşqeleya vê dinê?..
Sayfa 101Kitabı okudu
XEWNBÎN
Tu xewnbîna dawî ya dinyayê yî
Heger tu jî ji dest herî wê av kin bibe
Wê azadî bimire
Ez ê ji tenêtî biqefilim
Ji bêçaretî bişibim ên ku ji wan nefret dikim
Kalbimin ve Akıl Yolumun Işığı/ Çerağı.! Babaannem;
Dünyanın En Tatlı mı Tatlı! Şirin mi şirin! Aklı ve Otoriterliğiyle Yaşayan Canlı Bir Tarih..
Bir Asırlık Yaşam süregelen Acıları/ Yokluğu(Kıtlığı) görmüş, iliklerine kadar yaşamış Gerçek Bir FATMA 🤚 ANA elinden büyümüş/ Yetişmiş; Ahlâkı, İnancı, Saygısı ve yapıcı tavrı ile Ehl-i Kemâlete ermiş bir FATMA ANA.! Ehlibeyt Aşkı/ Hâk hakikat yolunda Orucunu/ Namazını kılan/ Semahını Dönen ve de Doğa/ doğa içindeki her varlıkla Ruh birliğine erişmiş bir FATMA ANA..! Güçlü hafızası ve itikatı/ imanı ile asırlardır söylenen Beyit/ nefesleri ezbere ve de doğaçlama söyleyen bir Halk Ozanı (Fate Mom ê Avdin e ye), Bir Rehber ve Pir Ana..!
Allah Seni başımızdan eksik etmesin..🙏💜😘
Allah Sana Sağlıklı Yaşam/ Ölüm her neyi Nasip etmişse Hayırlısını Diliyorum 🌻🕊️✌️🙏
Tu Rezê ez tiri me
(Sen bağ ben Üzüm)
Tu darê ez çilo me
(Sen ağaç ben Yaprak)
Tu hiv i ez tari me
(Sen Ay🌙 ben Karanlık)
Tu tirê ez nane te me
(Sen oklava ben Ekmek)
(18:18)
Tu zanî ez evîndar im
Dijîm lê bê cî û war im
Li ku warê xwe digrim ez
Ku dil rengê kerenga bî
Cegerxwîn
tu bi xêr hatî
jiyana ji goristan
bê te kerr û lal bûm
bi te re ez hatim ziman
Yadê ji min re gotûbêjek bêj,
Ji jîyana xwe, ji rastî...
Bi zimaneke şêrîn bîne ser ziman
Zimanê zikmakî...
Ez nav nakim lê, tu zanî.
min dîroka xwe divê
we nehişt fêrî jiyanê bibim
we nehişt fêrî zimanê xwe bibim
bi qasî stêrên li ezmanî
dûr im ji rastiya xwe
bapîrê min digot
gundek me hebû li quntara çiyayekî
niha hilweşiyaye bûye kavil
Mirinê tu li kuyî jiyane ez kuştim
Ölüm nerdesin yaşam beni öldürdü
Alıntı
Bêjim têkçûyî an şermîn
Lê ne herdu jî
Ez xerîb tu spehî...
------
Mağlup mu desem mahçup mu
Ama ikisi de değil
Ben garip sen güzel...
Ahmed Arif
HELEBÇE
em bi hevre mirin mirovno!
pênc hezar însan
ne şînahiya esmanan
ne xweşikbûna kûlîlkan
herikîna çem û robaran
û ne jî berbangên awaz çivîk xema me ne êdî.
stranên me yên evînî rawestiyan
lê negerin
Û Evdal digot,
Gulê, tu were, em herin mala me ye,
Ji te re daynim balgih-doşegê çi dare ye,
Her kî xelkê got, "îkrama Gulê ji te re çi ye?"
Ez ê bêjim, "îkrama Gulê ji serê heft bavê min zêde ye."
Gulê li bin gotin u gisên Evdal nedima û hema lê vedigerand,
Evdal çavê min reş e, bela ne,
Min rojê heft caran bi kilê sibhanê kil dane,
Lê heft dengbejê mina te, ji bo min jinên xwe berdane.
Evdal, dîsan, davête serê,
Gulê, mehrûmê, hatime Xamûrê, defê nav dawetê,
Gula Xamûrê xemilî bû, ketibû ser govendê,
Dilê min Evdalê Xwedê çiqas ketê.
Bêyî ku Gulê bisekine û li gotinên Evdal guhdarî bike, wê hema gotina xwe digot,
Evdal, mehrûmo, ji erdê mîrê te Tahar Xanê heta vira,
Xwîna sor neqitî ser keviran,
De tu were ji min re bêje "xwişkê",
Ez bêjim, "lo, bira..."
Sayfa 33
