kaybola
Sana her zaman söylüyorum, senin yüzünde gülmek var
Bakınca bir yaşama ordusu çıkıyor aydınlığa
Bir çiçek geliyorsun yeraltı çevresinden
Bir kartal gidiyorsun çıplağın ayaklarla
Şimdi bir pembeyi kovuşturuyor
Omzundan yukarıya üç polis
Deli ediyor onları saçlarında
Bir karanfil çok
Bir karanfil azala azala.
En saklı yerlerinden en güzelliğin
Vaveyla
Alışkanlıkmış aslında sevgisizlikler
Görmediğini iletemezmiş yetersizler
Çabalamak için ilahi güçle ezilmişler
Gerçekliğin dışına çıkıp hayallerle fingirdemişler
Gelmek kadar zor mudur gidebilmek
Nasıl şey bir insan yüzünden hayattan elenmek
Dert dediğin bir gün ölümle hediyelenmek
Ömür hayatı sürerken terlemek
Hangi battaniye,hangi çarşaf kapatır yarayı
Kendi ellerinle hapsediyorsun yarını
Ruhun ruhluktan çıkmış bozmuşsun tartıyı
Unutmaki insanın dili kalbin kılıcı
Su vermediğinden bilinmez filizlerin parlaklığı
Sevmek,saymak ve önemsemek bu dünyanın aptallığı
Ne düşünürsen düşün terketmezsin sabah yatağını
Kalbini gerçekten görmek istiyorum açar mısın bağrını
Kanında neler var böyle
Çözemedim insanların konuşmasını öylesine
Sanırım son zamanlarda zarar veriyorum beynime
Anlamayacak ya beni kimse
Umuyorum ki yıkılmaz yüküm tek bir kişiye
Hastalıklardır insan için en büyük tehlike: kötüler değil, “yırtıcı hayvanlar” değil. Daha en başından kazaya uğramış olanlar, ezilmişler, yıkılmışlar - onlardır, en zayıf olanlardır insanlar arasında yaşamı en fazla baltalayanlar, yaşama, insana, kendimize güvenimizi en tehlikeli biçimde zehirleyenler ve sorgulayanlar.
Kaybola
Sana her zaman söylüyorum senin yüzünde gülmek var
Bakınca bir yaşama ordusu çıkıyor aydınlığa
Bir çiçek geliyorsun yer altı çevresinden
Bir kartal gidiyorsun çıplağın ayaklarla
Şimdi bir pembeyi kovuşturuyor
Omzundan yukarıya üç polis
Deli
Zengin ve mutlu hayatlarında hiç ummadıkları bir zamanda bu afetle bükülmüşler, ezilmişler, nefes alamayacak şekilde dehşete düşmüşlerdi.
