İnsanoğlu, çevresindeki koşullara uyum göstererek hayatta kalma becerisine sahip bir bukalemundu.
Dışımızdaki değerlerin koyduğu amaçlara ulaşmak için çabalıyoruz ama bu arada içimizdeki değerleri unutuyoruz; hayatımızdaki kopukluk buradan gelmekte.
“ Beni öyle çok izbeye kapattılar ki zaten! Ne yapsam suçtu: Yüksek sesle gülme Meryem, öyle kırıtma Meryem, artık büyüdün, oğlan çocuklarıyla oynama Meryem, onlarla aynı okula gidemezsin Meryem.”
Reader Follow Recommendations
İnsan kendi olmaktan çıkabilir mi, bambaşka bir kişiye dönüşüp başka bir hayat yaşayabilir mi?
Meryem birden uyandı ve tam o anda, “ Uyanmak istemiyorum!” diye düşündü. “Hiç uyanmak istemiyorum.”
Düşünden korkmadığı için değil, gerçek hayattan daha çok korktuğu için.
Duygular hep vardı, ama hep gizlenmek zorundaydı.
“Hayatta pek çok hata yapmaya izin vardır,” dedi meslektaşı’ “ hayatımızı mahvedecek hata hariç.”
“İnsanların mutluluk olasılığı ne kadar yükselirse, mutsuzlukları da o kadar artıyor demek.”
“Bu dünyada hiçbir şey rastlantı sonucu meydana gelmez.”
Sırf görünüşe bağlı dostluklar çabuk yok olur. Kalıcı olanlar içsel münasebetler, samimi sevgilerdir ki bunlar da ilk bakışta ortaya çıkamaz...
Bir şeyi yapmak günah olabilir. Lakin düşünmek öyle değil...
Siz gökteki kuyrukludan korkmayınız.Yerdekilerden korkunuz.Bu berikiler daha tehlikeli...
Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz.
İnsan bir şeyi yitirmeyegörsün, gerçek değeri o zaman ortaya çıkıyordu demekki.
“Vapurda, trende, tramvayda, tünelde hülasa bütün nakil vasıtalarında yanınıza rastlayan bayanı öyle yiyecek gibi süzmeyiniz. O bir moda mankeni değildir ki üstünü başını seyredesiniz.”