Sevmek dedin ya, aklıma Oscar Wilde'ın bir dizesi geldi bak!
"Çünkü herkes öldürür sevdiğini" diye
Ama öldüreceksek sevdiğimizi Oscar sevmek niye?
Erkek ve kadın, iki farklı hayvan.
Ve kuraldır öldürür hayvanlar aleminde güçlü olan.
Mesele bu değil, mesele başka.
Niye sevsin pembe tülleri kırmızı pancurlan
Ve niye aynı evde yaşasın bir fille mesela
Aha kırılacak bir vazo birazdan.
Sahi biz kaç darbeden sonra ölülerimiz oluyoruz.
Sana dünya yetmez sana gökyüzüne merdiven
Bana ter için bu ten, bana bu can haybeden
Ben bu durduğum noktaya kolay gelmedim.
Ben canımı sokakta buldum efendim!
Bunca katlı yol bunca kavşak
Kavuşturmuyor bu şehirde insanı birbirine
Dünya küfrün kendisi olmuşken
Beni küfür bilmez sanma
Çaresizlik ki kırk kir ile sıvanmıştır hikayemize
Bir balığın yaralı ağzıyla konuşuyor olmamız bundan
Bu zalim dünyanın bütün unuttuklarını ben unutmayayım diye kalbime yazmışlar. Yani ben kendiliğimden böyleyim.
Bizim millet şiiri sevmediği gibi el ele tutuşmayı da sevmiyor.
Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor, ama kimbilir, birazdan uzanıp dokunursun.
Bırak, acımızı birileri duysun. Hem zaten şiir niye var? Dünyanın acısını başkaları da duysun!
Gittiğimiz yollardan geri dönülmüyor sevgilim
Şimdi dünya çok acı.
taşta saklandım ben yıllarca taşta
bu yüzden anlamıyorsun öfkem nasıl sert nasıl taze, nasıl bozulmadı taşıdığım aşk ağır bir taşla yaşadım nasıl,
beni esirgeyen taştı da öyle söküldü sabrım
nasıl benzedim taşa, ya da taş bana nasıl,
bilemezsin*