Bizimkiler kendi dillerinde acı acı ağlıyorlardı. O zaman hissettim aslında o dilin bende bıraktığı etkiyi. Bu benim dilimdi, utandığım, sakladığım. Ama bana acıyı en iyi anlatan şeyin kendi dilimde söylenen ağıtlar olduğunu o zaman anladım.
Mitingin saatinin değiştirildiğini, normalde 3 kişi yan yana yürürken yanı başlarında biten resmi ya da sivil görevlilerin hiç birinin o gün, O anda orada olmadığını, ambulans bekleyenlere tomadan su sıkılıp gaz atıldığını, bu yüzden ölenlerin olduğunu, belki 1000 kişinin hastanelere kaldırıldığını ve ne yazık ki en az 80 kişinin öldüğünü.
Acı yaşanır, belki alışılır da acıya. Hele beden acısı geçer elbet Ya ruhlardaki acı? Asıl acıtan acının kendisi değil. Asıl yıkıcı olan acının karşısında bununla alay edilmesi. Girdiğimiz tüm duruşmalarda bunu yaşattılar bizlere.
Acı çekenin yanında olmak hep tercihim olmuştur benim. Alevi'nin, Kürt'ün, Ermeni'nin. Yurtdışında Türk'ün, Filistin'de Müslüman'ın... Vesselam cümle ezilenin. Yumuşak karnım çocuklar ve mahpuslardır. Onlar için çok bir şey yapa masam da, en azından bilsinler onlar için de çarpan bir yüreğim var. Okuduğum kitapları mahpuslarla paylaşmayı severim. Mülkiyetçi olduğum tek şey kitaplarım galiba. Ona rağmen mahpuslarla paylaşmak haz verir bana.
Unutmak istemiyorum yaşadıklarımı. Ya da normalleştirmek. Geriye kalana hayat denirse eğer, o hayatı bu acıyı taşıyarak geçirmeliyim. "Hem bu topraklarda post olan travmatik stres sendromu yok." diyorum. "Her acı, her travma aslında Pre-travma." Her yaşadığımız bizi daha sonra yaşayacağımız yeni bir travmaya hazırlıyor. Bu girdaptan çıkamayacağız hiç. Ben yaramla, yaralarımla yaşamayı, hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya tercih ediyorum.
Aklıma soğan geliyor bazen, bildiğimiz soğan. Soğan çok acımasız. Başka bazı şeyler de öyle. Kokladıkça ağlatıyor ama lezzet de veriyor hayatına insanın. Öyle insanları arıyorum işte. Gerçeği yüzüne vuracak, en "Yaşanmaz." dediğin yerde seni hayata bağlayacak o insanları...