Yüreğimize serpilen tohumların filizlenmesi için koşuyorduk. Zamanın tozlu sayfalarından savrulup giden bir kuru yaprak olmadan, kim var diye sorulduğunda, ben varım cevabını verebilecek miydik? Ustada kalan bu öksüz yapının, tohum saçtığımız toprakların, solmayan tek rengin bayraklaşacağı günün umuduyla koşuyorduk.
Oysa ben toz kanatlı bir kelebektim. Ve minicik gövdeme Kaf Dağını yüklüyorlardı. Şiir demleniyordu damarlarımızda. Dünyaya kafa tutuyorduk ama kendimizden haberimiz yoktu. Aşılmaz denilen dağları aşıyor, içimizdeki iniş ve çıkışlarda kayboluyorduk.
Sayfa 27Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Kelebek narinliğindeki omuzlarıma ne kadar da ağır bir yük vuruyorsun hayat.
Sayfa 11Kitabı okudu
Her şeyin üzerimizde hakkı vardı. Toprağın, suyun, havanın... Dahası: Emanettik birbirimize.
Sayfa 20Kitabı okudu