“Şiiri sözcüklerle de sınırlandırmıyorum. Müzikte de şiir olabilir, bir fotoğrafta da, bir yemeğin hazırlanışında da içinde ilham olan her şeyde. Gündelik şeylerde de olabilir ama asla ve asla sıradan olmamalıdır. Gökyüzü hakkında ya da bir kızın gülüşü hakkında yazın tabii ama bırakın şiiriniz kurtuluş gününü, kıyamet gününü ya da herhangi bir günü anımsatsın.”
Okur Takip Önerileri
"Diyorum ya saçmalık! İnsan ırkının bir üyesi olduğunuz için şiir okursunuz, insan ırkı da tutku doludur! Tıp, hukuk, bankacılık bunlar hayatı sürdürmek için gereklidir. Peki ya şiir, romantizm, aşk, güzellik? Bunlar ise uğruna hayatta kaldığımız şeylerdir!”
İnsan denen yaratık her ne kadar hırsını dizginleyemiyor, kendi kuyusunu kendi kazıyorsa da hepimiz masum bebekler olarak doğuyoruz...
Gelseydi hiçbir şey olmamış gibi davranacaktım ama gelmemişti. Üzüldüm..
Fatma tekrar paylaştı.
"Bir elimde bıçak, diğer elimde bileme taşı. Kelimelerimin üzerinde duran bıçak bir gün aramıza düşecek. Ben yürürsem katil olacağım, sen yürürsen maktul. Yaklaşma, yaralanırsın."
"Unut Zeze, bir faydası yok. Yavaş yavaş unutacak, unutacaksın, ileride hatırladığında her şey o kadar uzak gelecek ki acı duymayacaksın."
"Yani bana inanıyor musun, Fayolle?"
"Elbette inanıyorum. İnsan hayatta o kadar çok şeye inanıyor ki. Hem, yürekte güzel şeyler hayal etmek hep iyidir."
Fatma tekrar paylaştı.
"Düşünmüyorsun, düşüyorsun. Düşündüğünü zannediyorsun, ama sadece yoklukta biraz daha irtifa kaybediyorsun. Çıkabilmek için sözüm ona düşündükçe, her gün biraz daha nefessiz, boğuluyorsun. Sen düşünmüyorsun. Düşünmek, var olabilmek ile olur ancak, Sen var mısın?"
Bu ülkede, bu ülkenin insanının yaşadıklarına değer verilse, bilim insanları ve aydınlar tarafından izlense ve irdelense, gelecek nesillere bırakılacak ne kadar önemli zenginlikler birikir.
Sorun varsa çözüm de vardır.Bir sorun varsa çözümü de aranmalıdır. Aranırsa bulunur.
Onu aklımdan çıkaramıyordum. Acı çekmek ne demekmiş asıl şimdi anlıyordum. Acı çekmek bayılana dek dayak yemek değildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.
