Duygusal açıdan yetersiz ebeveynlik tarzları
“Duygusal açıdan yetersiz ebeveynlik tarzları arasında en sık rastlanan şu üçüydü:
• Hisleri tamamen göz ardı etmek. Bu tür anne-babalar çocuklarının duygusal sıkıntılarını ıvır zıvır ya da dert kaynağı olarak değerlendirerek, kendiliğinden geçmesini beklemeleri gerektiğine inanırlar. Duygusal anları, çocuğa yakınlaşmak ya da onun duygusal yeterlilik konusunda bir şeyler öğrenmesine yardımcı olmak için bir fırsat olarak kullanmayı beceremezler.
• Fazlasıyla serbest bırakmak. Bu tür anne-babalar çocuğun ne hissettiğinin farkındadırlar, ancak çocuk içindeki duygusal fırtınayla nasıl baş ederse etsin –hatta, isterse başka birine vursun– yaptığı hiçbir şeye karışmazlar. Çocuğun hislerini göz ardı eden tiplerde olduğu gibi, bu anne-babalar da çocuklarına alternatif bir duygusal tepki öğretmeye ender olarak kalkışırlar. Tüm rahatsızlıklarını yatıştırmaya çalışırlar ve örneğin, üzüntüsünü ya da öfkesini geçirmek için pazarlığa ya da rüşvete başvururlar.
• Çocuğu aşağılayıp hislerine saygı göstermemek. Bu tür anne-babalar genellikle çocuğun hiçbir yaptığını onaylamaz, sert bir şekilde eleştirir ve cezalandırırlar. Örneğin, çocuğun öfkesini belli etmesine hiçbir şekilde izin vermeyip en ufak bir huysuzluk belirtisinde bile cezalandırmaya yönelirler. Bunlar, çocuk bir şeyi kendi açısından anlatmaya başladığı zaman, “Sakın bana karşılık verme!” diye öfkeyle bağıran anne-babalardır.”
Bir Havva Diyor ki…
Kadınların neden çalıştığı ya da çalışmak zorunda kaldığını yazılıyor ben de bir kadının neden çalışmak istemeyeceğini kendimden de pay biçerek yazmak istedim.
Zorunluluk sebebi çalışan hanımlar üzerine alınmasın. Herkesin imtihanı farklı farklı fakat bizim sözümüz, dinin emrettiğinden ziyade sorumluluğu üzerine almak